Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΗΜΟΥΝ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ για τις τελευταίες δύο ώρες, βυθισμένος σε σκέψεις που στριφογύριζαν αργά, ακανόνιστα, σαν την άπνοια που κυριαρχούσε στο δωμάτιο. Το φως της ημέρας είχε ξεθωριάσει, παραδίδοντας τη θέση του σε έναν αμυδρό, γκρίζο μανδύα που περιέβαλλε τα έπιπλα και τα αντικείμενα γύρω μου. Στο ξύλινο γραφείο, ακριβώς κάτω από τα χέρια μου, κειτόταν ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Τα πέταλά του ήταν μαλακά και εύθραυστα, ποτισμένα με ένα σχεδόν απόκοσμο φως που αντανακλούσε τη μοναδική ζωηράδα του δωματίου.
Το μαύρο γράμμα, ανοιχτό, βρίσκονταν ελάχιστα πιο δίπλα. Ήταν το δεύτερο που λάμβανα, και τα καλλιγραφικά γράμματα στο χαρτί έμοιαζαν τόσο γνώριμα, σαν μια αόριστη ανάμνηση που μόλις ξέφευγε από την αντίληψή μου. Είχα διαβάσει το περιεχόμενο αρκετές φορές, αλλά κάθε λέξη έμοιαζε να χάνει το νόημά της καθώς κυλούσε στο νου μου, σαν να ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τη σημασία τους. Ένα είδος κενότητας με κυρίευε· όχι από άγνοια, αλλά από μια παράξενη αδιαφορία.
Η σιωπή του δωματίου έσπαγε μόνο από τον ήχο της ανάσας μου, μετρώντας τον χρόνο σε παύσεις και εισπνοές. Κάπου μακριά, το ρολόι στον τοίχο υπενθύμιζε την αέναη κίνηση του χρόνου, μα εγώ έμενα ακίνητος. Το δωμάτιο γύρω μου δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο· τα πάντα έμοιαζαν βουτηγμένα σε μια αδιόρατη στασιμότητα, σαν σκηνικό που είχε απομακρυνθεί από κάθε αίσθηση ζωντάνιας.
