Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ΚΟΚΚΙΝΟ," πρόφερε ο Έρικ, σχεδόν με μια ανεπαίσθητη ικανοποίηση, καθώς τα μάτια του καρφώθηκαν στο ένδυμά μου. Το αυστηρό του προσωπείο έσπασε για μια στιγμή, και ένα χαμόγελο, λιγότερο από φευγαλέο, απειλήθηκε να ξεγλιστρήσει από τα χείλη του. Καταλάβαινε. Ήξερε καλά τον λόγο πίσω από την επιλογή μου. Εξάλλου, αυτός ήταν εκείνος που μου είχε αποκαλύψει πως ο Lucifer μισούσε το κόκκινο – σε κάθε του απόχρωση. Ένα χρώμα που προκαλούσε την απέχθειά του με ακατανόητο μένος.
"Είσαι σατανική," μουρμούρισε χαμηλόφωνα, η φωνή του σχεδόν να σβήνει καθώς διασταυρωνόταν με τον θόρυβο του δρόμου. Ο Έρικ τράβηξε την πόρτα του αυτοκινήτου και την κράτησε ανοιχτή, επιτρέποντάς μου να εισέλθω. Η μεταλλική επιφάνεια αντήχησε ελαφρώς όταν έκλεισε την πόρτα πίσω μου με σταθερό χέρι. Κατόπιν, έκανε τον γύρο του οχήματος με αργά, μεθοδικά βήματα, παίρνοντας θέση δίπλα μου στο πίσω κάθισμα.
Το βλέμμα μου έπεσε στιγμιαία στο φόρεμά μου, το οποίο έγλειφε τη σάρκα με τρόπο σχεδόν προκλητικό, αν και τίποτα δεν ήταν εμφανώς εξεζητημένο. Ένα κομψό, στενό φόρεμα που τόνιζε τις γραμμές χωρίς να τις επιβάλλει, από ύφασμα βαρύ και ομαλό, που έσβηνε απαλά πάνω στο σώμα μου σαν την νύχτα πάνω στην άσφαλτο. Το κόκκινο του κρασιού, σκοτεινό και πλούσιο, σαν κάτι που υπόσχεται κάτι περισσότερο από μια απλή παρουσία.
"Για σήμερα αναβάλλεται το οποιοδήποτε σχέδιο", είπε ο Έρικ, σπάζοντας την ησυχία. "Η Όλγα θα μας διαμελίσει αν μάθει οτιδήποτε." Γνέφω αργά, αναγνωρίζοντας την αλήθεια στα λόγια του, χωρίς όμως να δίνω ιδιαίτερη σημασία. Οι πράξεις, οι αποφάσεις, φαίνονταν να έχουν χάσει τον ηθικό τους βαρύνοντα. Οι σκέψεις μου παραμένουν θολές, στροβιλίζονται χωρίς να κατασταλάζουν σε συναισθήματα. Ό,τι πρόκειται να συμβεί ή να μην συμβεί απόψε, μοιάζει απομακρυσμένο και άυλο, μια σκηνή γραμμένη από άλλους, στην οποία εγώ απλώς παρευρίσκομαι.
