"ΣΤΙΣ ΕΝΝΕΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΗ", της ανακοίνωσα με έναν τόνο που δεν άφηνε περιθώρια για αντίρρηση. Την άκουσα να μουρμουρίζει κάτι πίσω μου, μα αδιαφόρησα. Ήδη βρισκόμουν αρκετά βήματα μπροστά από εκείνη. Κάτι δεν πήγαινε καλά ξανά - το δέρμα της φαινόταν ωχρό, σχεδόν διάφανο, λες και ο ήλιος την είχε λησμονήσει για καιρό. Τα μάτια της πάλευαν να μείνουν ανοιχτά, κάθε της προσπάθεια να κρατηθεί ξύπνια ήταν φανερή. Τη μισώ, το ξέρω. Μα αν εκείνη δεν μπορεί να ανταποκριθεί, το σχέδιό μας θα καταρρεύσει, αφού η Angelica αποτελεί τον πυλώνα του.
Δεν γύρισα πίσω να τη ρωτήσω αν είναι καλά. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει πραγματικά. Ή τουλάχιστον, αυτή είναι η εκδοχή που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου εδώ και δύο μέρες. Κάθε φορά που αυτή η σκέψη αναδύεται στο μυαλό μου, τη θάβω βαθιά, αγνοώντας τη σαν έναν ενοχλητικό ψίθυρο που αρνούμαι να ακούσω. Αλλά ακόμα κι αν αποφάσιζα να την ρωτήσω, ξέρω πως δεν θα έπαιρνα απάντηση. Η σιωπή της θα ήταν πιο εκκωφαντική από κάθε λέξη. Άλλωστε, το μίσος που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον είναι αμοιβαίο, σμιλεμένο με τον καιρό, όπως μια πληγή που αρνείται να επουλωθεί. Το βλέμμα της, γεμάτο ψυχρότητα, μου θυμίζει κάθε φορά πως ανάμεσά μας δεν υπάρχει χώρος για αδυναμία ή συμπόνια. Και έτσι, δίχως να δίνω άλλη σημασία, συνεχίζω να προχωρώ μπροστά, αποφασισμένος να μην αφήσω αυτό το ερώτημα να με κυριεύσει. Γιατί η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθώ να την αρνηθώ, είναι πως αν η Angelica πέσει, ολόκληρο το σχέδιο καταρρέει μαζί της. Και αυτό είναι ένα ρίσκο που δεν μπορώ να πάρω.
YOU ARE READING
Fallen Angel
ChickLitΑιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...