Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ τυλιχτεί γύρω από το τριαντάφυλλο, με μια ακαθόριστη κίνηση, σαν να προσπαθούσα να συλλάβω κάτι άυλο. Δεν ήξερα τι ακριβώς ένιωθα καθώς τα λεπτά αγκάθια έγδερναν ελαφρά το δέρμα μου, αλλά η αίσθηση του πόνου ήταν μια αχνή, μακρινή σκιά. Στο άλλο μου χέρι, το γράμμα, τσαλακωμένο και με μια ιδέα νοτισμένο από τον ιδρώτα μου, κρεμόταν από τα ακροδάχτυλα. Το κράτησα κοντά στο σώμα μου, σφιχτά, σαν να είχε κάποιο μυστικό που δεν έπρεπε να ξεγλιστρήσει από τα χέρια μου.
Διάβαζα ξανά και ξανά το ίδιο μήνυμα, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, σχεδόν μηχανικά.
«Την επόμενη φορά θα είσαι μέσα, Russo. - L.M.»
Οι λέξεις δεν έβγαζαν νόημα, δεν έφτιαχναν συναίσθημα, μόνο μια ψυχρή αίσθηση ότι κάτι σημαντικό υπήρχε εδώ, κάτι που θα έπρεπε να με ταράξει αλλά δεν το κατάφερνε.
Η φωτιά μπροστά μου, που έσβηνε αργά, είχε πια σχεδόν σβήσει εντελώς. Οι φλόγες, που άλλοτε χόρευαν ανεξέλεγκτα στον άνεμο, είχαν μείνει μόνο σε αχνές, αργές αναθυμιάσεις, μια ζωντανή μαρτυρία της καταστροφής που παραλίγο να καταπιεί τα πάντα. Ευτυχώς για όλους, όπως έλεγαν, κάποιος είχε ειδοποιήσει την πυροσβεστική πριν να είναι αργά. Πριν καταστραφούν όλα – σπίτια, άνθρωποι, αναμνήσεις. Αλλά ακόμα και τώρα, το βλέμμα μου περιφερόταν αδιάφορο πάνω στα αποκαΐδια, μην ανιχνεύοντας τίποτα άλλο από μορφές και σχήματα.
