saorsa & klaus mikaelson

bölüm bir, siyahlar içindeki tablo

ikinci sezon ilk bölüm

——&——

Marcel'in işi çıktığı için yanlarından ayrılmıştı, hava da epey geç olmuştu. Klaus kızı New Orleans'daki eski malikanesine götürdü, beyaz malikanenin etrafında başka bir ev yoktu ve koca bir arazi boştu.

Lane geniş oturma odasında yürürken üstü beyaz örtü ile kapatılmış mobilyalara baktı, "Tozlanmış, ne zamandan beri buraya gelmiyorsun?" dedi.

Klaus koltuğun üzerindeki beyaz çarşafı hızlı bir hamle ile çekti, "Sanırım on beş." dedi ve merdivenlerden yukarı doğru ilerledi. "Beni takip et."

Lane onun peşinden merdivenleri tırmandı, yine eşyaların üstünün örtülü olduğu yatak odasına geldiler. Klaus yatağın üzerindeki örtüyü çekti, "Burada kalabilirsin." dedi.

Lane yatağa kol çantasını fırlattı, "Senin kalmaya niyetin yok sanırım." dedi.

"Evet, halletmem gereken bir çok işim var."

Lane dolaba eşyalarını yerleştirmeye başlarken, "Bu sabah sen barda beni yalnız bıraktığında, kapıdaki araba Elijah'ın mıydı?" dedi.

Melez tam çıkmak üzereyken durdu, arkasını dönmeden cevapladı. "Evet ama kısa bir tatile çıktı."

Lane merakla kaşlarını kaldırdı, "Elijah da mı gelicek?" dedi.

"Elbette, ailemi yeniden bir araya getireceğim. Mystic Falls'da pek başardım sayılmaz, ağabeyimi öldürdüğünü sayarsak."

Lane gözlerini devirdi, "Ben Finn'i öldürerek hediye verdim, adam zaten ölmek istiyordu." dedi.

Klaus kıza doğru birkaç adım attıktan sonra vazgeçti, vampir hızı ile odadan ve hatta evden çıktı.

Lane'in malikaneyi inceleyecek enerjisi yoktu, sadece eşyalarını yerleştirip uyumak istiyordu. Arabada pek rahat bir uyku çektiği söylenemezdi, yastığa başını koyduğunda uyuyakalmıştı.

...

Sinirle yerdeki siyah tebeşirleri aldı ve tuvalin üzerini karalamaya başladı. Bembeyaz tuvalin üstüne siyah daireler çizip karaladı, o kadar hırslı çiziyordu ki bir anlığına tuvali yırtacak gibi oldu.

Kapı gıcırdayarak açıldı, "Davina?" dedi erkek sesi.

Kız çizmeye devam ediyordu, zihninde vizyonlar belirdi ama belirsizdi. Ona seslendiklerini fark etmemişti bile. Gözlerinin önünden bir kızın yüzü geçti ama bulanıktı, saniyelikti ve bitti. Kız elindeki siyah tebeşiri düşürdü, başı fena halde ağrıyordu.

Tam düşmek üzereyken erkek onu tuttu, "Davina, iyi misin? Kahretsin!" dedi. Kızı yatağa yatırdı, birkaç dakika sonra gözlerini açmıştı.

"Marcel..." dedi yavaşça mırıldanarak. "Çok kötü, çok karanlık."

Marcel kızın elini sıkıca kavradı, "Yine mi vizyonlar gördün? Ne gördün bu kadar karanlık?" dedi.

Davina ayağa kalktı ve az önce karaladığı tuvali eline alarak ona odaklandı, "Çok karanlık günler geliyor Marcel." dedi. "Bir güç hissetiyorum, çok belirsiz."