Umudum

-19-

Selam... 

Oy sınırı yok bu bölüm 2k olmamızın şerefine yazıldı. 

Olaylar olaylar diyeceğim bölümler geliyor :) 

Keyifli okumalar...

Evden uzaklaştıktan hemen sonra otobüs terminaline gittim ve bilet aldım. Ailemden uzağa gidebileceğim ve yaşamımı herkesten uzak devam ettirebileceğim bir yere gitmek istiyordum.  Fazla kalabalık olmayan terminalde yarım saat bekledikten hemen sonra otobüse bindim ve yola çıktık. 

Üzgün, mutsuz ve kırgın hissediyordum. 

Evden uzağa gitmek beni şimdiden motive etmişti. Artık ailemden kaçmayacak üniversiteye de devam edecektim. Üniversite hocalarımın birkaçıyla konuşup en erken naklin nasıl yapılacağını konuşup olayı halletmiştim. Şimdi ise yapacak hiçbir şeyim yoktu.

Artık ailemden uzakta yaşayacaktım.

 Artık baskılardan uzak yaşayacaktım.

 Artık fiziksel ve piskolojik şiddetten uzakta özgürce yaşayacaktım. 

Yolculuğun ilk 15 dakikası can sıkıntısıyla telefonumu açıp internetten kitap okumuş ama kafamı toparlayıp odaklanamayınca fotoğraflarıma bakmaya başladım. Çok sık fotoğraf çekmezdim ama çektiklerim benim için değerliydi. Galeriye girer girmez karşıma çıkan fotoğraflarla yerimde doğruldum. Anne(m)in günlüğünün fotoğraflarını çekmiştim ve yaşadığım yoğunluklar yüzünden unutmuştum. Kendi kendime kızıp yanımda kimsenin oturmamasının rahatlığını yaşadım. Dengem iyice şaşmıştı. Çok dolu olmayan otobüse göz gezdirdim ve önüme dönüp günlüğü okumaya başladım...

10/06/1998

Bugün doktor kontrolüne gittik. Doktor her şeyin yolunda gittiğini söyledi. Bebeğimiz 3 aylık ve cinsiyeti hâlâ belli değil çünkü çok nazlı bir bebek. Erkek olmasını çok istiyoruz :) 

10/07/1998

Bugün doktor kontrolüne gittim tek başıma. Bebeğimiz 4 aylık, cinsiyeti kızmış. Bunu kocama nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ve korkuyorum. Doktor her şey yolunda dedi ama normal hissetmiyorum. Sanki... Sanki doktor bizden bir şeyler saklıyor. Kocama bir şey belli etmek istemiyorum. Hamile olduğum için beni dövmeye ara verdi ama yine içip içip olay çıkarıyor.  Cinsiyetin kız olduğunu öğrenirse beni mahveder. Ölmek istemiyorum. 

10/08/1998

Bugün doktor kontrolüne gittim ve yine tek başımayım. Kocam gelmesin diye çok uğraşıyorum ve şüphelenmeye başladı. Bebek 5 aylık ve doktor zihinsel veya bedensel bir engeli olabileceğini söyledi. Kız olması yetmezmiş gibi bu olay da üstüne gelince kocama hiçbir şey söylemeyeceğime emin oldum. Korkuyorum. 

10/09/1998

 Bebek 6 aylık ve zihinsel engelli olacağını söyledi doktor. Bebeği aldırmak istiyorum ama doktor geç olduğunu söylüyor kocam artık hamileliğimi umursamıyor ve beni dövmeye devam ediyor. Korkuyorum. 

10/10/1998

Bebek 7 aylık ve doktorumla anlaşma yaptık. Bana her şeyi düzelteceğini söyledi. Kocam beni dövmeye yine ara verdi çünkü cinsiyetinin erkek olduğunu ve çok sağlıklı olduğunu söyledim. Korkuyorum. 

10/11/1998

Bebek 8 aylık ve doktorla anlaştık. Bebek doğar doğmaz başka bir bebekle değiştirecekmiş. Karşılığında büyük bir meblağ istemiş olsa da mecbur olduğum için kabul ettim. Bir ay sonra doğumun olacak ve bebeğimi kaybedeceğim... Onun gitmesini istemiyorum ama mecburum. Hem belki erkek bebek evliliğimize iyi gelir. 

28/12/1998 

Bugün bebek doğdu. Doktor özellikle göstermedi. Görürsem bağlanırmışım. Olsun yine de görmek isterdim, kokusu solumak...  Doğumdan sonra kocamla konuştuk bana ilk defa şefkatle baktı. 

29/12/1998 

Allah'ın cezası doktor beni kandırmış. Erkek bebek getireceğini söylemişti ama kız getirdi. Kocam delirdi. Doktor böyle durumların normal olduğunu söyleyip kandırmaya çalıştı. Korkuyorum...

31/12/1998 

Hastaneden çıktım kocam kafayı yedi. Beni yine dövdü. " Beni nasıl kandırırsın lan! " diye ölesiye dövdü. Canım çok yanıyor. Yüzümdeki morluklardan çok kollarımda ve bacaklarımdaki morluklar yakıyor canımı. Benim olmayan bu kız bebekle ne yapacağımı bilmiyorum. Son baharıma ilk bahar getirecek sanmıştım ama ilk baharıma son bahar getirdi. Bu yüzden ismini Bahar koydum. 

Okuduğum yazılarla hıçkırıklarımı elimle bastırmaya çalıştım. Yüreğimde tarifi imkansız gelen bir acı vardı. Bir kadının kocasından korkması sonucu ben gerçek ailemden mi koparılmıştım yani? Yaşadığım her şey yalan mıydı? Anne bile diyemediğim kadın gerçek ailemi ellerimden almıştı. Ya gerçek ailem kimdi? Bu zamana kadar hiç mi aramamışlardı beni? O doktor dediği kişi kimdi peki? Okuduklarımın şokundan çıkamıyor ve titriyordum. Yanım boş olduğu için kimse rahatız etmiyordu. Saat gece yarısını da çoktan geçmişti. Otobüsteki tek tük  insanlar da uyuyordu. Sessiz hıçkırıklarımı içime hapsettim. Bundan sonra ne olacaktı? Gerçek ailemi bulabilecek miydim? Sonrasında olacak hiçbir şeyi kestiremeyeceğimin bilincindeydim. Uyumak istiyordum. Sadece uyumak ve Allah'a dua etmek istiyordum. Bana doğru yolu göstermesi için yalvarmak istiyordum. Sessiz ağlayışım iç çekişlere dönüşünce kapattım gözlerimi. Sanki bunların hepsi bir rüyaymışda ben aslında çok mutlu bir ailenin çocuğu olarak dünyaya yeniden gelebilecekmişim gibi... 

Ve bitti... 

Bölüm hakkında ne düşünüyorsunuz? 

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. 

Entrika katmayacağım işin içine kesin kararım. 

Allah'a emanetsiniz...