keyifle okuyun efenim!
"Masa 5'in siparişleri hazır Çiçek!" Elime tutuşturulan tepsiyle yanaklarımı şişirdim. Dengemi bozmadan dışarıda ki masalara doğru ilerledim.
Ben garson olarak çalışmaya başlamıştım. Yani, yaklaşık 1 haftadır. Gerçekten bu kadar zorlanacağımı düşünmezdim. Belkide daha önce bir çalışma deneyimim olmadığı içindir bu düşüncem. Tabii çalışmadığım zamanlara geri dönmek istemezdim, bu yaptığım işin on katını yapardım yine de eski hayatıma dönmek istemezdim. Bedenen yorulmak ruhen yorulmaktan daha kolay atlatılıyordu. Güzel bir uyku, huzurlu bir ortam kavgasız dövüşsüz, senin yorgunluğunu umursayan insanlar en büyük destekçindi yorgunluğunluğun için.
Bu 1 hafta içinde hiçbiriyle görüşmedin mi derseniz görüştüm. Hande'yle görüştüm. Onuda zaten planlanmış bir şekilde yapmadım, nasıl olduysa benim burada çalıştığımı öğrenmiş ve ilk fırsatta yanıma gelmişti. Uzun uzun konuşmuştuk ama restorantın içine girmemişti. Gel desemde asla gelmemişti. Onunla dışarıdaki şezlonglarda oturmuştuk. Ve içeriye girmemesinin sebebini asla anlamamıştım, sormayada çekinmiştim.
Bana çok kızdığını söylemişti. Haklıydı. Çünkü ona hiçbir şey demeden, basıp gitmiştim. Bir vedayı en çok o hak ediyordu. Benim için çabaladığını görmüştüm ve en önemlisi hissetmiştim. Buna rağmen habersiz bir şekilde gitmem aramızı ufacıcık bozmuştu ama zamanla düzeliyordu. Neredeyse her gün yanıma geliyordu. 10 dakikada olsa benimle görüşüp, geri gidiyordu. Yokluğunun anlaşılmaması içindi, bunu ondan ben istemiştim. Eğer erkeklerden biri duyarsa onunda haberi olurdu. Zaten olsada oek umursayacağını düşünmüyorum ama bilmesin işte. Ona bu kadar yakınken bir o kadar uzak olduğumu düşünsün istiyordum.
Hande, Demir hakkında bir şeyler söylemek istediğinde her seferinde onu susturuyordum. Çiçek çok önemli desede duymak istemediğimi açık bir şekilde belli ediyordum. İçimde tabii ki merak vardı. Fakat onun hakkında iyi bir şeyler söylerse kendimi tutamamaktan korkuyordum. Şimdi tutuyor muydum? Hayır.
Hatta size ufak bir sır vereceğim.
Gel dese giderdim.
Hata onda olduğu kadar bendeydi. Onun gözünün içine baka baka başkasını sevdiğimi ikinci kez söylemiştim. O bunu hak etmiyordu. Onun sevgisi gibi bir sevgi hakkıydı. Suçun çoğunluğu bendeydi zaten, ben kabul ediyordum. Ama o da suçsuz değildi. Yanlış anlama ihtimalim her ne kadar olsada bana dediği lafları kaldıramıyordum. Başkası dese umursamayıp, önüme bakacağım şeyleri o dediği zaman alınmaya yer arayan birine dönüşüyordum.
O gece çok büyük ayıp ettiğimin farkındaydım. Tamam kavga ettik ama evden çıkıp gitmemi doğru bulmuyordum. Demir her şeye rağmen arkamdan gelmişti. Gururunu kırıp, tekrar arkamdan gelmişti. O bunu yapmıştı ama ben gururumu kıramamıştım. Onu arkamda tekrar bırakıp, gitmiştim.
Çok hızlı gelişmişti her şey, aynı saat içinde iki kere kavga etmemiz. Benim evden gitmem, kendimi hiç bilmediğim bir yere atmam. Hızlıydı, benim bile yeni yeni idrak ettiğim bir olaydı. İdrak ettikçe kendime olan kızgınlığımın arttığı bir olaydı.
Ama bunca şeye rağmen hala bir yerlerde birileri benim için ışık tutuyordu. Aylin. Aylin'e yaşadıklarımı anlatırken hiç tereddüt etmemiştim. Sanki karşımda ki benim kırk yıldır tanıdığım biriymiş gibi her şeyimi anlatmıştım. O ise beni hayal kırıklığına uğratmayıp, bana çok büyük bir destek vermişti.
Şu bir haftadır hem burada çalışıyordum hemde onun ısrarları sonucunda onların evinde kalıyordu. Minik bir çekirdek ailenin içine pat diye dahil olmuştum. Damdan düşer gibi. Ama hiçbiri bunu yadırgamamıştı. Aylin gibi eşi Ufuk Abi de çok içten samimi biriydi. Tabii bir erkeğe karşı hala korkularım olduğu için ön yargılarımda yok diyemezdim. Fakat yavaş yavaş kırılıyordu. Benimle gerekesiz bir samimiyet kurmuyordu ve bu en çok sevdiğim özelliğiydi. Her konuda destekçim olduğunu açık açık belli ediyordu. Yani işte benim çekincelerim olsada, Ufuk Abi yaklaşımıyla çok iyi yönetiyordu bunu.
