𝙝𝙖𝙧𝙙 𝙛𝙚𝙚𝙡𝙞𝙣𝙜𝙨, 𝙩𝙖𝙚𝙠𝙤𝙤𝙠

18

⚠️ uyuşturucu madde kullanımı
⚠️ taciz

"Küçük bir beyin sarsıntısı geçirmişsiniz. Endişelenecek bir şey yok. Asetaminofen'i ağrınız..." Elindeki reçete defterine bir şeyler karalayan doktor, birkaç saniye sessiz kaldıktan sonra devam etmiş, "...diğer ilacı da olası bir bulantı durumu için yazıyorum. Bol bol fiziksel dinlenme öneriyorum." Demişti. "Ders çalışmak ya da bilgisayar kullanmak gibi zihinsel yorgunluğa neden olan aktivitelerden de kaçınmanızı tavsiye ederim. Semptomlarınızı izlemeye devam edin ve baş ağrısı ile mide bulantısından başka bir belirti hissederseniz derhal beni haberdar edin."

Defterden hızlı bir şekilde kopardığı reçete kağıdını ona uzanan San'a verdiğinde olanları izlemek dışında bir şey yapamıyordum. "Teşekkürler," dedim doktor beni muayene ederken kullandığı birkaç aleti çantasına geri yerleştirir ve çıkmaya hazırlanırken.

Taehyung'un kucağındayken uyumamak için direndiğim dakikalar oldukça bulanık ve belirsizdi. Gözümü tekrar açtığımda malikanedeki odamdaydım ve ilk gördüğüm kişi bana endişeli gözlerle bakan Chaeyoung olmuştu. Hissettiğim baş ağrısıyla gözlerimi sıkıca yummuş, "Taehyung nerede?" diye sormuştum. Chaeyoung'un cevabı gecikirken "Ben buradayım," diyen San'ın varlığını sonradan fark etmiştim. "Doktor da az sonra burada olur, endişelenme." dedikten sonra elimi elleri arasına alan San yatağa oturduğu için döşeğin çökmesine neden olurken "Özür dilerim." Diye de eklemişti.

"Neden özür diliyorsun?" demiştim sesimi bulunca. "Senin suçun değil ki..."

Üzgün gözleri samimi hissettiriyor ve üzerimde dolaşıyordu. "Yine de..." dedi dudaklarını yaladıktan sonra. "Gözüm senin üstünde olmalıydı. Gitmene izin vermemeliydim."

Tutuşu sıkılaşırken hissettiğim baskıyla elimi ellerinden kurtarmış ve "Bilemezdin." Demiştim. Ona kırgın ya da kızgın değildim. Tek bildiğim gözümde eski San olmadığıydı. Bu hareketimle bozulur gibi olup kaşlarını çatarken odanın kapısının açılmasıyla bakışlarımız oraya kaymış, gelenin doktor olduğunu görmemle istemeden gerilmiştim.

Doktorlardan ve hastanelerden hiç hoşlanmazdım.

Kısa bir muayene faslı ve küçük yarama pansuman yapılmasından sonra odada tekrar üçümüz kalmıştık. San elindeki reçeteyi işaret ederek "İlaçları alıp geleceğim," demiş ve hızlı adımlarla yanıma ulaşıp alnıma kondurduğu öpücükten sonra beni iri gözlerle bırakmıştı.

"Jeongguk,"

Uyandığımdan beri pek konuşmayan Chaeyoung'un dudaklarından dökülen adımla ona döndüğümde tebessüm etmiş ve "İyi olmana çok sevindim," demişti. "Yani... Çok daha kötü olabilirdi. Çok korktuk."

Ben de tebessüm etmiş ve küçük bir teşekkür mırıldanmıştım. Chaeyoung'la çok zaman geçirdiğim söylenemezdi. Yine de onunla ilgili bir şeyler kendimi ona yakın hissetmeme ve ona anlamsız bir güven duymama neden oluyordu. Belki de Royal'de söylediği şeyler yüzündendi, bilmiyordum ama sanki Taehyung bile bana kolayca yalan söyler ama Chaeyoung bunu yapmaz gibiydi.

"Ayrıca..." diye devam etti ifadesi değişirken. "Biliyorum, doktor her türlü istirahat etmeni söyledi ve belki de bu konuyu açarak seni yormamalıyım ama... Burada tam olarak ne dönüyor?"

Yattığım yerden onu izlerken söyledikleriyle kirpiklerimi kırpıştırmış, neyden bahsettiği hakkında birkaç fikrim olsa da tamamen salağa yatarak "Ne demek istiyorsun?" demiştim. Oturduğu koltukta bağdaş kurup daha rahat bir pozisyon alırken bedeni de öne eğilmişti. "Yani... Taehyung'la birbirinize nasıl baktığınızı gördüm. Konuşmuyorken bile konuşuyor gibisiniz. Aranızda bu tuhaf, diğerlerine üçüncü tekerlek gibi hissettiren gerilim fark edilmeyecek gibi değil. Öte yandan San'ın sana olan davranışları, bakışı... En son kontrol ettiğimde San'ı ayartmaya çalışıyordun, ne değişti, hm?"