A stranger took my heart away..

Chapter 19

Hinila siya nam palabas sa room ni freen.

Nasa rooftop sila ngayon ni nam, at dito siya dinala nito.
Nakita niyang huminga muna ito nang malalim bago nagsalita at tinignan ako.

Masayahin dati si freen. Makulit at mabait na anak, kaibigan.
Pero nang dahil sa aaksidenteng iyon. Ang aksidenteng nagpabago kay freen. Ang aksidente nilang magpapamilya..
Nagsimula iyon nung nakauwi na si freen galing state dahil dun siya ang aral.
Sina tito at tita ay sobrang saya dahil sa wakas makakasama na nila ang nag iisang anak nila.
Tumawag pa nga sa akin nun si tita sabi niya. Dapat daw maging maayos ang paghahanda kasi anymoment darating na ang anak niya. At sa araw nang aksidente nila ay araw din nang birthday ni freen kaya ayaw niyang icelebrate ang birthday niya.
Dahil daw ang birthday daw nya araw nang mawala ang mga magulang niya.

Nung araw nang aksidente. Kritikal silang lahat. Si freen kahit sugatan ay pinipilit niyang iligtas ang mga magulang. Nang nirerescue sila nang mga rescuer at nanghihina na si freen ay ang mga magulang parin ang iniintindi. Pero ang mommy niya nagsasalita ito na please save my son.. iyon ang huling binigkas nang mommy ni freen. Nagmamakaawa si freen noon. Nakita niyang wala nang buhay ang mga magulang. Duguan at halos sugat ang natamo ni freen pero pinilit parin niyang pinuntahan ang mga wala ang buhay na magulang at saka nag iiyak. Nagmamakaawa na gamutin sila. Gamutin nila ang mga magulang niya.. hanggan sa mawalan siya nang malay.
Nang dalhin siya sa hospital kahit siya halos hindi din niya nakayanan. Nawala siya nang ilang segundo pero narivive siya nang mga doktor.
Mula nang magkamalay siya. Iyak siya nang iyak. Bakit pa daw siya nabuhay. Wala naman daw saysay kung mabuhay pa siya..

Makalipas ang isang linggo lumabas siya nang hospital. Ako ang nag alaga sa knya dahil ako ang pinakamalapit niyang pinsan at kaibigan narin.
Pero walang araw na iyak siya nang iyak.
Gusto na daw niya din mamatay.
Meron pa ngang isang araw tinangka niyang magpakamatay.
Pero nahuli ko siya, nagagalit ako dahil bakit niya iyon pinagdadaanan.

Hindi namalayan ni becky na umiiyak na siya sa kwento ni nam sa knya.

Halos hindi ako umaalis sa tabi niya noon . Dahil baka kapag umalis ako, magtangka ulit siya.
Tapos isang araw, lumabas siya sa kanyang kwarto at pumunta sa labas. Natakot ako nuon akala ko magpapakamatay ulit siya..
Pero nagulat ako nang sinabi niya bigla.
Im sorry nam..
Promise magpapakatatag ako..

Mula noon nagsimula ulit siya.
Hinarap niya ang mga business nang pamilya niya. Naging succeful naman siya. Ngunit naging cold hearted na siya magmula noon. At dahil sa trauma niya sa aksidente.
Nagkaroon siya nang panic attack kapag nakakita siya nang mga naaaksidente or mga namamatayan. Minsan pa nga kahit dugo.
Kaya ayaw na ayaw niyang pumupunta sa hospital.
Napangiti nang malungkot si nam.

Now naiintidihan na niya ang hugot ni freen kung bakit ganun kacold ang trato sa mga tao. Kung bakit ang lungkot nang mga mata nito.

You know what becky, mula nang makilala ka ni freen alam kung may nagbabago sa kanya. Naging light ang mood niya. At pati ang pagpunta niya sa kinakatukan niya ay ginawa niya para sayo.
I dont think it is a good idea kung sa akin mismo manggaling but thank you Becky....

Bumalik na sila ni becky sa room ni freen nang matapos silang mag usap.
Nang makita siya ni freen ay agad ulit siyang niyakap ni freen.
Tumingin siya kay nam at ngumiti ito.

Freen.. im here.. saad ni nam na nakapoker face..
Bumitiw naman agad si freen..

Awkward...