Broken Promises

Chapter 17

Chapter 17
Why

Zynie POV

Why? Bakit nangyayari lahat ng to sakin?

Ipinangako sakin ni Mama na pupunta kami ng iba't ibang lugar. Ipinangako sakin ni Mama na siya ang maghahatid sakin sa altar. Ipinangako sakin ni Mama na gusto niyang makita ang mga apo niya. Ipinangako sakin ni Mama na hindi siya susunod kay Papa agad.
My parents promise me…

na hindi sila maagang mamatay.

Why?

Broken promises indeed.

Is this true? I am praying that this is just a dream.

A dream.

But… it was not.

My tears flowing hardly down to my cheeks, down to the white tiles of the room.

Morgue,

Nakatakip ang katawan ni Mama sa puting tela. Naroon si Kuya Zion, umiiyak. His eyes are swollen. Patakbo akong pumunta kay Mama. Please wake me up. This is not a good dream. This is bad. Please.

“Ma!" Humihikbi kung sigaw.

Kinapa ko ang pulso pero wala… wala akong maramdaman.

Hinawi ko ang tela.

Putlang putla si Mama pero ang naka agaw Ng pansin ko ay ang leeg. Scene flash my mind. It was the day that Elliot almost killed Mama.
Di kaya?

Kumuyom ang kamao ko sa galit. His in jail pati narin ang father niya.  I cry hardly until my vision went black.

“Are you okay?” Si Darius ang bumungad sakin ng nagmulat ako.

Where am I? Inilibot ko ang paningin ko sa kuwarto.

“Nandito ka pa rin sa hospital."

Naalala ko ang nangyayari kanina na lang.

Tumulo ang luha ko. “Si Mama," basag na sabi ko kay Darius. Bumangon ako at yumakap sa kaniya.

“Wala na si Mama. Ano na ang gagawin ko.” umiiyak kung sabi. Hinimas himas niya ang likod ko.

“Shh. Tahan na. Nandito lang ako," malambing na sabi nito.

Patuloy akong lumuluha. What happened? Bakit? Okay lang naman si Mama nung iniwan ko siya. Tangina. Ang sakit! Akala ko okay na.

“Hindi ko na kaya Darius. Okay na si Mama eh. Hihintayin lang na magising." Umiyak ako ng umiyak. Walang katapusang pagtulo ng luha ko.

Minutes later, the door open.

“Are you okay now Zynie?" bungad ni Kuya Zion. His expression is sad.

Umiling ako. I laugh bitterly. “Mukha ba akong okay." Umiling iling aki. “Bakit?! Bakit nangyayari sakin lahat ng to. Ito ba yung tadhana. Wala akong ginawa. All I want is to live happily. No conflicts. Require ba talagang may problema!” puno na hinanakit na sabi ko, bagaman merong lungkot.

Huminga ako ng malalim. Hindi maawat ang mga luha ko. They just keep flowing. “My parents! My parents promise me that they will live longer! Na hindi nila ako pababayaan. But! What the hell. Oo. Nasa akin na Ang lahat pero hindi yun totoo eh. I want a true love. A love from my family. Oo! Naramdaman ko naman iyon, pero kulang eh! I want more. Bakit hindi binigay ni Jesus sakin. Why.”

Darius hug me. Lumapit si Kuya ay niyakap rin ako. Why can't I be happy forever!? It is so hard?

Si Kuya Zion at Darius ang nag asikaso sa lamay, sa bahay. Hindi nila ako pinakialaman.
I was just staring at the door while laying in the bed, hugging my mother's pillow.