Broken Promises

Chapter 22

Chapter 22
Graduation

Zynie POV

Kumunot ang noo ko ng pamilyar ito sakin. Pilit kung inalala kung saan ko iyon nakita. Umawang ang labi ko at nanlaki ang mata ng maalala na iyong camera na iyon ang ginamit namin ni Darius tuwing nag dedate kami. Nakagat ko ang pang ibabang labi ang napaluha.

Hindi galing Kay Kuya Zion ito? Galing… galing to… Kay Darius…

Kinuha ko ng una ang card. Binuklat ko iyon at napasinghap na handwritten letter iyon.
Maganda ang pagkakasulat.

Dear Baby,

You are reading this letter, right? I love you. Simula nang makita kita ay nabihag ako sa ganda mo, lahat lahat. Tinatagan ko talaga ang loob ko na manligaw sayo even though Wala akong karanasan sa pag-ibig. I am really glad that I found you. You color my life. Araw araw gustong gusto kitang makita. My life became more perfect when you entered my life.

Nasasaktan ako ng Makita kang nasasaktan. Your eyes is so beautiful but… I see something I can't explain. When you tell me about your life, how empty your world is. Gustong gusto ko na ako ang magbabalik sa dating ikaw. But… I failed. Narealize ko na kahit anong gagawin ko hindi ko mahihilom Ang sugat mo, dahil ikaw lang ang makakagawa non. Yan ang sinabi ni Mommy. I hope you have the courage to forget all the past and face the present. I love you always. I always support you.

I was really angry because Elliot hurt you. Sinira ko ang buhay mo. My mom said to me that I should break up with you. Naisip ko yun. I make your life completely miserable ng nawala ang Mama mo and that's my fault. But… hindi ko kaya. Na imagine ko kung anong mangyayari sakin kapag nawala ka sakin, na makakalimutan mo ako. Hindi ko kaya. Gusto ko nalang magpakamatay.

I heal myself first before I went to you. Handa akong huminto sa pag aaral at kalimutan ang pangarap ko para sayo. Sorry for all baby. I hope you forgive me.

I write this letter when Mommy lock me here in my bedroom. Wala akong alam kung bakit.

Baby. I love you so so much.

Love,
Your Baby.

Natakpan ko ang bibig ko at mahinang napaluha. Nag sunod sunod sa pagtulo Ang luha ko. May part sakin na nasiyahan ako sa letter niya, meron ding nasasaktan.

Niyakap ko ang maliit na teddy bear at pinaghahalikan na parang si Darius iyon habang tumutulo Ang luha ko. Hindi ko alintana ang init ng katawan ko.

Kinuha ko ang photo album na malaki at ganon nalang ang sakit at saya sa puso ko. All the pictures we capture whenever we are together. All the memories came back to me, na masaya kami.

Sinuot ko at necklace na alam kung regalo niya sakin. Plain lang ang buong kwentas at gold at alam kung totoo iyong gold. The pendant of the necklace is a plain gold ring na may nakaukit na roman numerals.

IV. I. XVIII. IX. XXI. XIX.

Napatingin ako sa USB. Alam ko ang laman niyo. Hindi ko kayang tignan ang laman niyon. Tiyak akong hinding hindi ko siya makalimutan.

Patuloy sa pagtulo ang mga luha ko at humiga saka niyakap si Misty hanggang sa makatulog ako.

I hope all of this is just a dream.

“UYY! KAYO NA!" tukso ng mga kaklase ko, ang aga aga Ang iingay. Umirap ako sa kanila at itinuon ang tingin sa binabasa.

Second year na ako sa DVM o Doctor of Veterinary Medicine. Five years na ang makalipas ng lahat ng sakit sa buhay ko. Sa wakas, nakalimutan ko na ang sakit pero naroon parin ang lungkot at pagka miss.
Two year nalang ang natitirang araw para makatapos ako sa pag aaral ng veterinary. Throughout these years, masasabi ko na ang hirap.