FORLORN

Bölüm-22

....

"Ben kızımı almadan hiç bir yere gitmem!..umarım sizde sorun çıkarmazsınız!"
Adam beni göstererek ağzından çıkan cümleleri duymam ile olduğum yerde kalmıştım. Dedikleri beni derinden etkilerken dizlerim buna dayanamayarak çökmüştü yere doğru..çünkü denilen şeyler..

"Nerden senin kızın oluyor lan!." Bir anda Taehyungun adamın üstüne doğru atlaması ve bağırması ile ortalık tekrardan karışmış ve tekrardan bütün silahlar üstlerine tutulmuştu. Bay kim direk Taehyunga müdahele ettiğinde adam sinirle yakasını düzeltmiş ve burnundan soluyarak kafasını yere eğmişti. Ve ardından başını kaldırarak bana bakmış ve ardından tekrardan Dede Kime bakmıştı..

"Yıllardır ben Larisamın emanetini arıyorum! İsterseniz her şeyi yaptıralım! Her bir şey getirdim ben buraya! Bütün rus dna test doktorlarını çağırdım! Ve eminimki o benim kızım! Yoksa Larisaya bu kadar çok benziyecek kimse tanımadım ben! Aynı sarı ve uzun dalgalı saç! Aynı gök mavisi gözler! Aynı bakışlar!..her şey aynı anladınızmı!Ve bu arada ben onun hakkında her şeyi araştırttım!!.. Benim karımın öldüğü ve minik meleğimin kaybolduğu zamanda siz onu sokakta buluyorsunuz! Ve ismini de üstünde bulduğunuz bir kağıtta yazdığı için Lalisa koydunuz..O mektubu Benim karım yazmıştı ve onlarda zaten son sözleriydi..Karım Lalisayı kurtarmak için kendini feda ederek kız kardeşi Annaya teslim etti Lalisayı, doğar doğmaz! " Adam sinirli bir şekilde söylediği şeyler ile duyduklarıma inanmak istememiştim. Gözümden akan yaş ile gözleri ağlamaktan ve sinirden kıpkırmızı olan adama bakmıştım. Bir yandan gerçekten hüsran iken bir yandan hâlâ dik ve güçlü durmaya çalışıyordu sanki..
Dede Kim bile şaşkınca diğer herkes gibi adama bakarken kendimi yerden toplayarak zornan doğrulmaya çalışınca bir yandan ağlayan unnielerim hızla bana yardım etmişlerdi. Ayağa kalkmaya çalışırken herkesin dikkati tekrardan beni bulmuştu. Ve ben dim dik bir şekilde ayağa kalmıştım. Üstümdeki enerjilerin hepsi çekilmiş gibiydi. Kendimi yürüyen bir ölü gibi hissetmiştim bir an.
Usul adımlarla adama doğru az bir mesafe daha yaklaşmıştım..daha ince görebilmek için...
,

Ne yani?
Şimdi bu benim babammıydı?

Hiçte sahte gibide durmuyordu..

"Lisa.." bir anda Jennie unnienin bana doğru gelmesi ile elimi dur anlamında kaldırmıştım. Jennie unnie her zaman benim yanımda dururdu, aynı Jisoo unniede öyleydi..Küçüklüğümden beri her zaman benim yanımdalardı..Ne olursa olsun..
Gözlerimi unnielerimden ayırmış ve Kim ailesine doğru bakmıştım. Taehyung ile dünden sonra ilk defa göz göze gelmiştik. Sinirli fakat hüzünlü bakışları vardı..Ondan sonra Dede Kim ve Bayan Kime bakmıştım. İşte onlar bana kol kanat germişler ve evlerine almışlardı. Onların hakkını hiç bir zaman yiyemezdim. Ne olursa olsun...

Ve eni sonunda son olarak gözlerimi karşımdaki bana mahcub bir şekilde bakan adama çevirmiştim. Beni bunca zaman aramış fakat bulamamıştı. Dediğine göre babamdı..belkide gerçekten babamdı, çünkü o sıcaklığı uzaktan nasıl olduysa hissetmiştim bakışlarından..Ne kadar sert görünsede bakışları çok üzgündü,mahcuptu..

"Lalim..."
Sessizliğe eklenen sesi ile anlamazca bakmıştım mavi gözlerine..
"Biliyormusun...sen hâlâ annenin karnındayken annen sana bu lakabı takmıştı..Tek isteği sana Lalim diyebilmekti...Sürekli sen karnındayken seni Küçük Lalim diye severdi..ve ben eminimki sen gerçekten onun..benim minik Lalimsin.."
Dedikleri gerçekten gerçekmiydi..Ben gerçekten onların mı Lalisiydim?..Gerçekten karşımdaki benim babammıydı?
Gözlerim dahada dolmuştu..içimde bir yerler pır pır etmeye başlarken bir yerler dahada sızlıyor ve acıyordu.. sessizce ve ağlayarak gözlerine bakmaya devam etmiştim..Zaten kıpırdayamıyordumda..sadece gözlerimden yaşlar firar edip duruyordu..Karşımdakide aynı şekilde yüzüme bakıyordu..