Ormantik Herif'im ■Yarı Texting■

twenty eight

Utançtan hiçbir şey diyemeden öylece yüzüne baktım sadece. Benim yüzümden her şeyden habersizken arkadaşı onu çok yanlış biliyordu.

İğrenç bir insandım. Yazmasam geberecek miydim? Oğuz bir kez olsun böyle bir saçmalığa girişmemişti. Aksine cesurdu.

Ben gerçek bir korkaktım ve de fazlasıyla acınasıydım.

Dizlerimi iyice kendime çekerken hâlâ Doruk'un gözlerinin içine öylece bakıyordum. Eğilip yanıma oturdu ve telefonumu uzattı. Bana uzattığı telefonu yavaşça ittim ve yumuşak toprağa düştü. Ben zengin değldim. Sert düşüşlere gerek yoktu.

"Özür dilerim." dedim sadece titreyen sesimle. Bana anlamaz gözlerle baktı ve sakinleşmemi bekledi. Onu ilk kez bu kadar ciddi görüyordum.  Artık nasıl bir haldeysem...

"Seni bu kadar mahvedecek ne yaptı benim arkadaşım?" dedi sesindeki hayal kırıklığını gizlemeye çalışmadan. O da beklemiyordu Yiğit'in bir kıza böylesine acı çektirmesini. Sessiz kaldım. Konuşmak için gücümü toplayacağım derken sözümü kesti.

"Aldattı mı?" Histerik bir kahkaha attım bu söylediğine. Kahkahalarım hıçkırığa dönüşmüş gözyaşlarım aynı çizgide akmaya devam etmişti. "Biz sevgili değildik ki." Dedim zor bela hıçkırıklarımın arasında.

Gözyaşlarımı elimin tersiyle iterek acı dolu  gözlerimi önüme sabitledim. "Ben bir korkak gibi kendimi sakladım. O bana inanmadı. Bana ve sevgime hiçbir zaman inanmadı. Ben hep bir umuda tutundum ama olmadı. Ben, ben çok özür dilerim Doruk." devamını getiremeyerek ağladım yine. Aldığım nefesi de zorluyordu hıçkırıklarım.

Doruk ne yapacağını bilemeyerek bakıyordu sadece. Bir ara bana sarılmak için kolları hareketlenmiş olsa da vazgeçmişti. "Mihri, benden neden özür diliyorsun? Hiçbir şey anlamıyorum." dedi çaresizce.

Buğulu gözlerim yüzünden bulanık görüyordum. Bu yüzden yan tarafımda olan telefonu bulmak için elimle yokladım.  Bulduğum lanetli telefonu eline tutuşturdum. Şifreyi söyledim ve konuşmaları oku dedim. Okudukça çatılan kaşlarını gördükçe iyice yerin dibine girdim. Kendimden nefret ediyordum. Kafamı tekrar dizlerime gömdüm.

Telefonu usulca kapatıp yan tarafıma bıraktı. "Mihri ağlamayı bırak artık. Onun saçmalaması senin suçun değil." öfkeyle başımı gömdüğüm dizlerimden kaldırdım ve acıdan kıstığım gözlerimi üzerine diktim. Ancak öfkem kendimeydi.

"Benim suçum Doruk. Korkağım ben. Duygularımdan kaçtım ve haftalarca gurursuz gibi ona yazdım. Üstelik çok saçma bir hâl aldı her şey. Benim korkaklığım olmasa bunlar olmayacaktı." beni bu düşüncemden uzaklaştıramayacağını anlayan Doruk bıkkınca ofladı.

Birkaç dakika yaşadığımız sessizliği benim telefon sesim bölmüştü. Merakla kim olduğuna bakınca Oğuz olduğunu gördüm. Onu tamamen unutmuştum. Eve gitmek için beni bekliyordu.

Ona söylediğim, ona yaşattığım her şeye rağmen beni bekliyordu.

Telefonu açtığımda endişeli ve meraklı sesini duydum. "Mihri?"

Geceden daha soğuk ve ziyadesiyle yorgun sesimle yanıtladım. "Efendim?"

"Neredesin?" diye sordu. "Siz gidin benim birkaç işim var." dedim sorunusu yanıtlamayarak. Tereddüt dolu sesini duydum bu kez. "Tek misin?" diye sormuştu.

"Ben yanındayım merak etme. Sağ salim evine götüreceğim onu." dedi Doruk ve de kurtardı beni yaşadığım sorgudan.

"Tamam." dedi. "Teşekkür ederim." dedim. Temiz hisleri, cesareti ve de merhameti için. Ne için diye bile sormadan kapattı. Burukça gülümsedim. Hiçbir zaman onun gibi güzel sevemeyecektim.

Telefonu bırakıp Doruk'a döndüğümde düşünceli gözlerle bana baktığını gördüm. Aramızdaki sessizliği bu sefer Doruk'un telefonu bozmuştu.

Yiğit arıyordu...

"Efendim?" diyerek açtı telefonu Doruk. Karşıda sabit ve sert bir ses vardı. "Atacağım konuma gel hemen. Seninle önemli bir işimiz var." deyip Doruk'un konuşmasına fırsat vermeden kapatmıştı. Utanç yine bakışlarımı esir almıştı. Ancak kendimi toparladım.

Artık korkmayacaktım. Artık korkmak yoktu. Karşısına çıkacak ve yüzleşecektim.

...

Minik yıldıza basmayı unutmayalım ⭐