KALBİMDEKİ ÇIĞLIK

43.BÖLÜM-SENİ KAYBETMEK İSTEMİYORUM!

Emniyetten çıkarken içimde büyük bir huzursuzluk vardı. Bütün gün boyunca, Melih'in annesinin dosyasını ve babamın bu korkunç suçu işlediği gerçeğini düşündüm. Aklımda, Melih'e bu gerçeği nasıl söyleyeceğim sorusu dönüp duruyordu. Eve varınca kapının önünde durdum, derin bir nefes aldım ve gözlerimden süzülen yaşları sildim. Ağlamamak için kendimi zor tuttum ama başaramadım, gözyaşlarım tekrar akmaya başladı.Kapıyı açıp içeri girdim. Melih hemen fark etti.

-Hatice, ne oldu? Neden ağlıyorsun?

Diye sordu, endişeyle.Söylemek istedim, her şeyi anlatmak istedim ama kelimeler boğazımda düğümlendi. Melih'in bu gerçeği öğrendiğinde nasıl tepki vereceğini bilemiyordum. Onu üzmek, kalbini kırmak istemiyordum.Derin bir nefes alarak,

-Melih, işten dolayı çok stresliyim. Bugün çok zor bir gündü

Dedim, yalan söyleyerek.Melih inanmadı ama daha fazla üzerine gitmedi.

-Hatice, biliyorum bir şeyler var. Ama sana zorlamak istemiyorum. Ne zaman konuşmak istersen buradayım

Dedi yumuşak bir sesle.Ona karşı dürüst olamamak, içimde büyük bir acı yaratıyordu. Ama bu gerçeği söylemek, onun dünyasını yıkmak demekti. Melih'e zarar vermekten korkuyordum, bu yüzden yalan söylemek zorunda kaldısesl

-Teşekkür ederim Melih. Gerçekten, sadece iş yüzünden çok stresliydim

Dedim, gözlerimi kaçırarak.Melih, beni kollarına aldı ve sıkıca sarıldı. Bu anın sıcaklığında kaybolmak istedim ama içimdeki suçluluk duygusu beni bırakmıyordu. Bu yalanı sürdürmek zorunda olduğumu bilmek, kalbimi ağırlaştırıyordu. Melih'in yanında olup ona karşı dürüst olamamak, beni her gün biraz daha tüketiyordu. Ama onu korumak için bu yükü taşımaya devam edecektim, ne olursa olsun.O akşam, Melih'le aynı yatağa girdiğimizde içimdeki suçluluk duygusu daha da ağırlaştı. Melih'in yanımda olması, her zamanki gibi güven vericiydi ama içimdeki sır, bizi birbirimizden uzaklaştırıyordu. Onunla bu gerçeği paylaşamamak, aramızdaki bağı zayıflatıyordu.Melih bana doğru yaklaştı ve beni kollarına almak istedi.

-Hatice, her şey yolunda mı? Seni çok stresli ve üzgün görüyorum

Dedi, sesi endişe doluydu.Kalbim kırılıyordu ama ona karşı soğuk olmam gerektiğini biliyordum. Onu korumak için bu duvarı örmek zorundaydım.

-Evet Melih, sadece biraz yorgunum

Dedim, yüzümü ondan kaçırarak.Melih, beni öpmek için yaklaştığında, geriye çekildim. Onunla aramızdaki mesafeyi korumak için elimden geleni yaptım.

-Hatice, beni neden itiyorsun? Seni seviyorum ve seninle olmak istiyorum

Dedi, sesi kırılmıştı.Ona karşı sert ve mesafeli olmak zorundaydım.

-Melih, şu an sadece dinlenmek istiyorum. Lütfen bana biraz alan ver

Dedim, soğuk bir sesle.Melih'in gözlerindeki acıyı görmek, kalbimi paramparça ediyordu. Ama onun gerçeği öğrenmesi, daha büyük bir yıkım olurdu. Bu yüzden, onu sevmediğimi düşünmesini sağlamak zorundaydım.

-Tamam, Hatice. Ama ne olduğunu bilmek istiyorum. Bana anlatmanı istiyorum

Dedi, gözleri dolu dolu.Başımı sallayarak,

-Şu an gerçekten konuşmak istemiyorum, Melih. Lütfen

Dedim.Arkamı dönüp yorganın altına girdim. Melih de arkasını dönüp, sessizce yatmaya başladı. İkimiz de birbirimize sırtımızı dönmüş şekilde yatarken, gözyaşlarım yastığıma damladı. Onu bu şekilde üzmek, içimi parçalara ayırıyordu. Ama bu yükü tek başıma taşımak zorundaydım.O gece uyuyamadım. Melih'in nefes alışlarını dinledim ve onun acısını hissettim. Bu mesafeyi korumak zorundaydım, ne kadar zor olursa olsun. Onu bu gerçeğin yükünden korumak için, kendi kalbimi feda ediyordum. Ama onu sevdiğim için, bu fedakarlığı yapmaya kararlıydım.Melih uyuduktan sonra yatağımda döndüm durdum, kalbimdeki ağırlık beni uykusuz bırakıyordu. İçimdeki karmaşayı bastıramıyordum. Yavaşça yataktan kalkıp balkona doğru yöneldim. Gece serinliği yüzüme çarptı, derin bir nefes aldım ve gökyüzüne baktım.Gökyüzü berraktı, yıldızlar ışıl ışıl parlıyordu. Gözlerim şimal yıldızını aradı, Melih'le olan aşkımızın simgesi olan o parlak yıldızı. Gözlerim ona kilitlenince içimden bir dua döküldü.