IL sapore dell' amore (Η γεύση του έρωτα)

Ο παράδεισος και η κόλασή του

Σημείωση: Ο Πέπε, το Σαβόια και το εστιατόριο που περιγράφω υπάρχουν στην πραγματικότητα στο Σορέντο. Στο Σαβόια έμεινα στην πρώτη μου επίσκεψη εκεί, ο Πέπε μου έφτιαχνε τον τελειότερο καπουτσίνο και το Refoods το εστιατόριο μόλις είχε ανοίξει εκείνη την περίοδο και σέρβιρε υπέροχο φαγητό!

****

Το ραντεβού της με τον Πάολο ήταν στις οχτώ στο άγαλμα στην Πιάτσα Τάσσο, και η ώρα ήταν ήδη εφτά. Βγήκε από το ντους και τυλίχτηκε με την πετσέτα της. Παρότι σπάνια ντυνόταν καλά, ήθελε να δείχνει όμορφη εκείνο το βράδυ γι' αυτό φόρεσε το αγαπημένο της φόρεμα. Ήταν μακρύ ως τον αστράγαλο, το χρώμα του ήταν ένα απαλό κίτρινο και είχε κοντό μανίκι που κατέβαινε ως τη μέση του μπράτσου. Το στέρνο της ήταν ακάλυπτο και ο μακρύς λαιμός της, που ήταν και το αγαπημένο σημείο πάνω της, ήταν ακάλυπτος από περιττά πράγματα. Φόρεσε τα σανδάλια της και έριξε λίγο άρωμα πίσω από τα αυτιά, από εκείνο που αγόραζε πάντα γιατί της θύμιζε καλοκαίρια στο Σορέντο γιατί είχε τόνους κίτρου και πορτοκαλιού, λίγο στο λακκάκι στο λαιμό της και στα μαλλιά της. Δεν βάφτηκε, άρχισε ήδη να παίρνει χρώμα από το ήλιο κι αυτό ήταν υπέρ αρκετό. Ήταν από τις λίγες φορές που κοιτούσε τον εαυτό της και της άρεσε αυτό που αντίκριζε.

Γύρισε πίσω στο χρόνο σ' εκείνες τις ημέρες που δοκίμαζε το νυφικό της και η Άννα την καμάρωνε. Στεκόταν πίσω της κι έβλεπε τη μορφή της από τον επιδαπέδιο καθρέφτη. Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα από τη συγκίνηση, αλλά ταυτόχρονα έβλεπε πως κάτι την κατάτρωγε.

«Δεν μου αρέσει που σε βλέπω έτσι», της είπε η Μυρτώ.

«Είναι που στεναχωριέμαι για τους γονείς σου, θα έπρεπε να είναι εδώ».

«Δεν είναι υπέρ αυτού του γάμου», απάντησε η Μυρτώ. «Είμαι, λένε, πολύ μικρή».

«Δεν έχουν άδικο», τόλμησε να πει η Άννα κι η ανιψιά της την κοίταξε πληγωμένη. «Ξέρεις πως θα σε στηρίξω σε ό,τι κάνεις, δική σου είναι η ζωή κι εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις με αυτή, αλλά είσαι είκοσι τέσσερα. Παιδί ακόμα. Δεν έχεις ζήσει πολλά πράγματα, ούτε ο Νταμιάνο έχει ζήσει πολλά...»

«Άννα, ξέρω πως ανησυχείς αλλά αν δεν ήμουν σίγουρη δεν θα του έλεγα ναι, πριν δύο χρόνια. Και είχα δύο χρόνια καιρό να αλλάξω γνώμη, αλλά να που δοκιμάζω το νυφικό μου και νιώθω ανυπομονησία για το γάμο μου». Αγκάλιασε τη θεία της και άφησε ένα φιλί στο μέτωπό της. «Σε αγαπώ, Άννα μου, χωρίς εσένα θα χαθώ».