Previous chapter
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
අන්ධකාරය වැලදගත් සීතල වනාන්තරයෙ ගැබුරට දිවයන විවියන්ගෙ දෙපා තෙමුන මඩ පොලව මත ගැබුරු සලකුනු මවද්දි ඔහුගෙ පපුව වේදනාත්මක සුසුම් වලින් ගැහෙන්න පටන්ගෙන. මංමුලා සහගතව ඇදහැලෙන වර්ශාවේ සීතල ස්පර්ශයට විවියන්ගෙ අත පය නොනැවතී වේගයෙන් වෙවුලනවා. අහස් තලය දෙකඩ කරමින් පුපුරන මහ අකුණු අදුරේ ගිලී ගිය වනාන්තරය විටින් විට ආලෝකමත් කලත් හාත්පසම ගිලගත් අදුරේ සැබෑම කලුවර අභිබවා යන්න ඔවුන් කිසිසේත්ම සමත් වුනේ නැහැ.
නොනවත්වා ඇද හැලෙන වර්ශාවේ සීතල වතුරින් මේ වෙද්දි විවියන්ගෙ ඇඳුම් පෙඟී තිබෙනවා. දරාගත නොහැකි සීතල, විවියන්ගෙ සිරුරෙ ඇටකටු තුලින් පවා ගමන් කරන්නෙ කුඩා ඉදිකටු සිය ගණනක් එක්වර තම සිරුර තුලට කිදා බසිනවා මෙන් වේදනාවක් විවියන්ගෙ සිරුරට දැනෙද්දි.නමුත් තම සිරුරට දැනෙන එම සියලු දැනීම් අභිභවා එක් හැගීමක දැනීම හොයමින් පමණක් විවියන් දිගින් දිගටම වනාන්තරයෙ ගැබුරට දිව ගියා.
ඔහුගෙ පපුව ඉහලට ගන්න හැම හුස්මක් පාසාම වේදනාවෙන් දැවී යනවා, තමා සිටින්නේ කොහේදැයි හෝ තමන් දුවන්නේ කුමන දිශාවටද හෝ ගැන අදහසක් නැති, විවියන් ඔහුට දැනෙන එකම හැගීමෙ දැනීම හොයමින් වනාන්තරයෙ ගැබුරට දිවගියත් සීතල වනාන්තරයේ සෑම පැත්තකින්ම පෙනෙන්න තිබුනේ තද අඳුරේ ගිලීගිය පාලු මූසල කලුවර විතරමයි.
රාත්‍රියේ බියකරු වනය සිසාරා හමන සුළි සුළගත් සමග ඇසෙන ඝෝෂාවන් හැමදාමත් වගේ අදත් එම නාමය විවියන්ගේ කණට කොදුරනවා...
"........!!!!"
මේ තරම් වෙලාවක් විවියන්ගෙ පපුවට දැනුන වේදනාව කුමක්ද ඒ සා සිය ගුණයකින් දැවි දැවී යන වේදනාවක් මේ මොහොතෙදි ඔහුට දැනෙන්නෙ අදුරු අහස් තලයෙ කොටන මහ අකුණක ආලෝකයත් සමග වනයෙ කලුවර , ආලෝකයෙ දීප්තියට මොහොතකට ඉඩ දෙමින් සැගවී යද්දි. ඒ අංශුමාත්‍රික මොහොතේදී විවියන් ඔහුව දකිනවා.කුණාටු හමන සැඩ වර්ශාවේ තෙමෙමින් අදුරු අහස දෙසට දෑස් යොමාගෙන සිටින නොසෙල්වෙන රුවක්...........
YOU ARE READING
LIMERENCE (Non-Fic)
Werewolfරුදිර පිපාසිත අදුරු දඩයක්කරුවෙකුගෙ ලේ රත් පැහැ ගත් දෑසේ දඩයමට හසුවූ මුව පොවුවෙකුගෙ ඉරණමෙහි කාලානුරූපී කතාව කිනම් පැතිකඩක් ගනීවිද?
