~GüvNes~/ "Tek Bölümlük Hikayeler"

18.1

Hazır fragman da geldiğine göre hayalimizdeki gibi yazalım her zamanki gibi

♫♫♫

Emir Can İğrek: "Karanfil"
Barış Manço: "Gül Pembe"
Emir Can İğrek: "Can Dostum"
Murat Boz:"Adını Bilen Yazsın"
Sezen Aksu: "Keskin Bıcak"

♫♫♫

Not: Satır arası yorum yapmayı ve küçük yıldıza tıklamayı unutmayın.
Keyifli okumalar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Başında hiss ettiği sızıyla gözlerini kırpıştırdı kadın. Dışardan gelen kavga sesleriyle neden yerde olduğunu kısa şekilde hatırlayıp ayaklandı. Tökezleyerek yürürken gözü kapının arkasında duran dolaba takıldı. Elini saçlarına geçirip başındakı acıyı geçirmek için baskı uygularken dolaptan silahı alıp hızlı ola bileceği kadar dışarı çıktı sessiz şekilde. Oğlunun gücsüzce Serhan'la kavga ettiğini fark edince koruma iç güdüsüyle hemen Serhan'a arkadan yaklaşıp silahla vurdu. Yere düşen adama şaşkın şekilde bakan Yaman Ali annesini görünce daha da şaşırdı.
"Ne yaptın, anne ?"
Silahı tekrar Serhan'a doğrultup bu sefer karnından vurdu kadın.
"Benim bu pisliğe kurban edecek bir çoçuğum daha yok!"
"Anne....."
Annesine doğru yaklaşınca karanlıkta gözlerini kamaştıracak ışığın yaklaşmasıyla Yaman Ali annesini koruma amaçlı elindeki silahı hemen aldı. Anne oğlu ve yerde yatan Serhan'ı gören adam hemen arabanı durdurup hızla indi.
"Neslihan! Yaman!"
Güven'i gören ikili derin nefes verince Can'ın ağlama sesiyle Yaman Ali hemen onu arabadan aldı.
"Ne oluyor burda ? "
Serhan'a bakıp tekrar ikiliye baktı.
"Kim yaptı bunu ?"
Sızlayan başıyla yüzünü buruşturan kadın günlerdir bu anı düşündüğü için soğukkanlı şekilde Güven'e baktı.
"ıh...zamanımız yok! Can'ı bana ver, Yaman. Babana yardım et şunu arabaya bırakın"
"Anne--"
"Neslihan-"
Derin nefes veren kadın sinirli gözlerini ikilinin üstünde gezdirdi.
"Zamanımız yok diyorum! Hadi!"
Yaman Ali ve Güven Serhan'ı arabanın bagajına bırakınca Neslihan Can'ın saçlarını koklayıp öptü ve yanlarına gelen oğluna uzattı.
"Yukarı çıkar Can'ı "
"Bekleyin beni geliyorum ben de"
Tamam diye gözünü açıp kapadı kadın. Oğlu yanlarından uzaklaşınca arabaya doğru hızlı şekilde adımladı. Osman'ın bahçede park ettiği arabanın arkasından kürekleri alıp Güven'e verdi.
"Atla, gidiyoruz!"
Adamın şaşkın şekilde bakmasına göz devirip arabaya vurdu.
"Atla, Güven!"
Kadının yaptıklarını şaşkınlıkla izleyen adam kürekleri de bagaja bırakıp arabaya bindi. Uzaklaştı ikili ordan arkalarından çıkan oğullarını malikane de bırakarak.

•••••

Başım sızlıyordu. Gittikce artan sızıyla gözlerimi kapatıp açtım. Güven son hızla arabayı ormana doğru sürerken bana baktı.
"Neslihan, noldu orda ? Kim yaptı bunu Serhan'a"
"Ben yaptım. O pisliği gömünce konuşmaya çok zamanımız olacak orda anlatırım"
Direksiyonu sıkıp tekrar bakışlarını bana çevirdi.
"Neslihan!"
"Hiç boşuna bağırıp itiraz etme, Güven zaten başım sızlıyor"
Bu sefer sinirli gözlerinin yerini endişeli bir hal aldı. Başımda tutuğum eli çekip oraya bakmaya çalışıyordu.
"Napıyorsun kaza yapacağız. Düzgün sür şunu"
Tekrar önüne döndü.
"Noldu ?"
"Merdivenlerden yuvarlandım"
"Ne?!"
Bir anda bana dönmesiyle arabanın direksiyonu sağa kırıldı ve Güven hemen müdahile etti.
"Öldüreceksin bizi her halde?!"
"Nasıl ? Neden ? Ağrıyor mu başın, Neslihan şimdi ?!
Gözlerimi sıkı sıkı kapattım. Böyle yavaş yavaş sürmeye devam ederse ya gömmeden hava aydınlanacak ve biz yakalanacaktık ya da, ben beyin kanaması geçirip bir yerlerde bayılacaktım.
"Evet! Ama şu an zamanımız yok! Hadi!"
"İyi misin peki sen ?"
"İyiyim"
Aklına gelecek belirtileri sayarken gözlerimi devirdim. Bir çoğu vardı fakat onları düşünecek durumda değildim.
"Merak etme, hani ben de doktorum ya anlıyorum. Bir şeyim yok"
"Tamam"
Bir kaç dakika sonra ormana vardık. Güven arabadan inip hemen Serhan'ı sürükleyerek ireli götürürken ben de onun yoluna ışık tutup kürekleri getiriyordum. Küreğin birini kazmak için ben elime alınca Güven gülmeye başladı. Ne diyerek başımı hafif salladım.
"Bir gün kürekle toprak kazacağın aklıma gelmezdi, Neslihan"
O güldüğü için ben de sinirle güldüm. Gerçekten sinirlerim bozulmuştu. Kendimi toplayıp Güven'e yardım ettim.