kuru mürekkep

on beșinci mektup.

07/04/2024

Asi. Çok özledim. Çok yoruldum.

Lütfen bir şey söyle bana, lütfen. Tek bir kelime yazsan bile razıyım. Ama bu kendi kendime konuşuyormuşum hissi çok ağır gelmeye başladı bana.

Nefes alamıyorum.

Üzerine bir damla yaş düşmüş ve yazıyı bozmuş, mürekkep dağılmış.

Sensiz nefes alamıyorum, Asi. Küçük bir oğlan çocuğu gibi ağlıyorum her gece. Hıçkırıklarımı başımı gömdüğüm yastık bile bastıramıyor.

Lütfen bir şey de yalvarırım sana.

Zarfın içine bir resim daha koyuyorum.

Hoşça kal, Asi.

Seviyorum seni.

Çok seviyorum.

Alaz Karaca

Hıçkırıklarla yine kendilerini resmettiği karakalemi koydu önce zarfa. Ardından ise az önce gözyaşıyla ıslattığı kısacık mektubunu koydu. Her zaman yaptığı gibi özenle katlayıp zarfı kapattı.

Çok canı yanıyordu. Asisizlik çok zordu.

Üzerine geçirdiği ince hırkanın cebine attı mektubu. Dışarıda bahar yağmuru yağıyordu. Kapüşonunu da takıp hızla çıktı evden.

Artık Asi’ye ulaşmadığına emin olduğu bir diğer mektubu da postaneye emanet edip ağlayarak evine geri döndü.

Asi’nin attığı ninni sesini açıp cenin pozisyonu aldı ve bağırarak ağlamaya başladı. Onsuzluk artık dayanılmaz bir hal almıştı.