Miara's Mistakes: Part Two

(262) - September 21, 2020

Mistakes
Miara's POV

Pabalik-balik ako, hindi mapakali. Hindi ko ma-contact si Primo at nag-aalala ako.

As a person who's used to going through the ups and downs of life alone, it feels weird to long for someone... to wish to have someone by my side right now.

Kuntento ako sa kung ano ang mayroon ako—mula sa katiting na atensyon na binibigay sa akin at sa kaunting tao na karamay ko.

Pero ngayon, hindi ko kayang magpanggap.

Right now, I need Primo. I want to hear his voice. Hindi niya kailangang umuwi rito para sa akin dahil naiintindihan kong may mga responsibilidad siya. Alam ko ring hindi sa akin nakapalibot ang mundo niya. At tanggap ko 'yon.

We don't even have to talk about what happened. We don't have to do anything... gusto ko lang marinig ang boses niya o 'di kaya'y makita ang hitsura niya kahit sa screen lang.

Alam ko na gagaan ang loob ko. Alam kong walang laban sa kaniya ang mga nararamdaman at pinagdadaanan ko.

I despise this feeling... to simultaneously know that I want and need him but also understand that there are things I have to face on my own.

I don't like admitting that I need him. Na kahit hindi niya naman masosolusyonan ang mga problema ko, gusto ko pa ring nandito siya. Nakakainis dahil ayaw kong ganito.

I am Miara-fucking-independent-Farnesina. The world can try to burn me down but I'll get back up on my feet... on my own... but right now, I don't want that. I want and need someone to lend me a hand.

Admitting this—that I am no longer as independent as I was before Primo—is both infuriating and shameful. Ayaw kong ganito ako. Ayaw kong nakasalalay ako sa iba. Hindi ito ang nakasanayan ko. Pero... hindi... hindi talaga...

Nakakahiyang aminin sa sarili ko pero... kailangan ko talaga siya. Even just a few seconds call will do. Gusto ko lang ng karamay. Ng masasandalan. Dahil tangina! Ang sakit!

I shouldn't be affected by the words of people who barely know me. Walang saysay ang mga salita ng mga estranghero sa internet dahil sino ba sila? Sino sila para bigyan ko ng atensyon? Pero hindi! Apektadong-apektado ako!

Nasasaktan ako dahil sa mga taong hindi ko kilala! At mas nakakainis dahil tangina! Bakit ako nasasaktan?! Hindi dapat ako masaktan nang ganito!

My insecurities are articulated out loud for the world to hear. Tanggap ko ang mga pagkakamali ko. Tanggap ko rin ang mga hindi magagandang bagay sa sarili ko. But for people to point those things out is like a slap to my face.

Tanggap ko nga ang sarili pero hindi naman ng iba.

And it's infuriating. Why should I care if other people don't accept me?

Why should I be affected if strangers think that my boobs are too big? That my kiss with someone got recorded and uploaded? That I am nowhere near famous and influential as my boyfriend's ex? That I am too tall for the Filipino standards?

Hindi ko kasalanang malaki ang dibdib ko. Hindi rin kasalanan ang paghahalik. Hindi ko rin hinahangad na maging artista. Hindi ko rin kasalanan na mas mataas ako sa mga lalaking insecure sa height nila!

But that's the thing! Alam kong hindi ko kasalanan pero parang kasalanan ko pa rin!

And to have these two sides argue inside my mind is overwhelming.

No calls or replies from Primo. The online slander continues. And now another nightmare is here.

"Him not answering your calls means something," si Mama sabay sulyap sa akin.