Melody of Us // Han Jisung x reader

27. Photographers

Następny rozdział zaczyna się kilka dni później, gdy Gyelan postanawia wrócić do swojej codzienności, jednak z tyłu głowy wciąż ma ostatnie wydarzenia z dziennikarzami. Nadal nie czuła się pewnie, ale postanowiła, że nie pozwoli, by te doświadczenia zdominowały jej życie. Tego dnia umówiła się na spotkanie z Namją w jednej z ich ulubionych kawiarni.

Kiedy Gyelan dotarła na miejsce, Namja już na nią czekała, siedząc przy stoliku z filiżanką herbaty. Kawiarnia była spokojna, idealna na rozmowę bez zbędnego zamieszania. Dziewczyna usiadła naprzeciwko, Namja od razu zauważyła, że jej przyjaciółka wciąż jest lekko spięta.

„Jak się trzymasz?" – zapytała Namja, uważnie obserwując twarz Gyelan.

„Lepiej, chociaż wciąż próbuję to wszystko poukładać" – odpowiedziała Gyelan, mieszając swoją kawę. „Ta presja... to nie jest coś, do czego jestem przyzwyczajona."

Namja skinęła głową ze zrozumieniem. Wiedziała, że dla Gyelan to trudna sytuacja i musi być przy niej, aby ją wspierać.

„Myślę, że to wszystko jest częścią tego, co się teraz dzieje w twoim życiu" – powiedziała Namja spokojnie. „Jisung jest sławny, a ludzie są ciekawi. Ale to nie znaczy, że musisz zmieniać się dla nich."

„Wiem, ale to wszystko jest takie przytłaczające" – Gyelan spojrzała na Namję z niepewnością. „Nie chcę, żeby to wpłynęło na mój związek z Jisungiem. Ale co, jeśli media zaczną szukać problemów tam, gdzie ich nie ma?"

Namja uśmiechnęła się lekko, próbując ją uspokoić. „Pamiętasz, co powiedział Han? On jest z tobą, niezależnie od tego, co się stanie. Jeśli media będą próbowały coś wyolbrzymić, musicie być ponad to. Razem dacie radę."

Gyelan kiwnęła głową, czując, jak słowa Namji dają jej otuchę. Wiedziała, że ma rację. To, co miała z Han'em, było prawdziwe i warto było o to walczyć, niezależnie od tego, co mówiły gazety.

Podczas gdy rozmawiały, do kawiarni wszedł ktoś znajomy. Gyelan zauważyła wysoką postać z kapturem na głowie, która zmierzała w ich stronę. Kiedy mężczyzna zdjął kaptur, okazało się, że to Hyunjin.

„Hyunjin? Co tu robisz?" – zapytała zdziwiona Namja, patrząc na niego z uniesionymi brwiami.

„Często tu przychodzę." – odpowiedział z uśmiechem, siadając obok nich. „Moja znajoma, z którą chodziłem do szkoły, tu pracuje. Zawsze mam zarezerwowany stolik w kącie kawiarni, gdzie mało kto przechodzi."

„Miło cię widzieć" – odparła Gyelan, choć była nieco zaskoczona jego obecnością.

Rozmowa szybko przeszła na lekkie tematy, Hyunjin wprowadzał luz i żarty, dzięki czemu Gyelan zaczęła się odprężać. W międzyczasie, zza okna kawiarni, Gyelan zauważyła coś, co przykuło jej uwagę – mężczyznę z aparatem, który starał się ukryć za rogiem budynku, wyraźnie próbując zrobić zdjęcia.

Gyelan zamyśliła się. W jednej chwili zrozumiała, co się dzieje. „Nawet tutaj? To nie podchodzi pod prześladowanie?" – zapytał cicho, nie chcąc wzbudzać paniki. U dziewczyny znów ukazał się niepokój.

Namja również zauważyła sytuację i natychmiast zareagowała. „Możemy stąd iść. I tak już dość długo tu siedzimy."

Hyunjin szybko zaproponował. „Z chęcią przejdę się gdzieś. Może park?"

Namja i Gyelan nie protestowały. Podążyły za Hyunjinem, który prowadził je do wyjścia. Gdy tylko znaleźli się na ulicy, ruszyli szybkim krokiem w stronę pobliskiego parku, starając się oddalić od kawiarni i możliwego zamieszania.

„Przykro mi, że to się powtarza" – powiedziała Gyelan, czując się winna, że po raz kolejny przyciąga uwagę dziennikarzy.

„Nie martw się tym" – odpowiedział Hyunjin, uśmiechając się. „To część naszej rzeczywistości. Ważne, żebyście wy były bezpieczne i spokojne."

„Po prostu musimy być sprytni. To wszystko. Przecież razem mamy całkiem niezły zespół, prawda?" - dodała Namja z nutką ironii.

Spacerując po parku, śmiali się i rozmawiali, starając się zapomnieć o chwilowym zamieszaniu. Gyelan zaczynała dostrzegać, że może poradzić sobie z trudnościami, jakie przynosiło jej nowe życie. Kluczem było otaczanie się ludźmi, którzy naprawdę ją rozumieją i wspierają.