အခုရက်ပိုင်းအတွင်းအိမ်ကိုအမြဲတမ်းလှမ်းလှမ်းကြည့်တတ်တဲ့
ဦးထွန်းလူပေါ်ဒေါ်မိုးမသင်္ကါ။ကိုယ့်ကြည့်တယ်ပြောရအောင်
လည်း လင်ကြီးငုတ်တုပ်။ မျက်စိအစာကျွေးတယ်လို့ထင်ရ
အောင်သမီးပျိုကညာမရှိ။မကြည့်ရမနေနိုင်လောက်အောင်
ထွန်းလူ အာရုံကိုဘယ်အရာကဆွဲဆောင်ထားပါလိမ့်။
ဒေါ်မိုးတစ်ယောက်တွေးရင်းတွေးရင်း အကြောင်းအရာအရင်း
အမြစ်ကိုစဥ်းစားမတတ်ဖြစ်လာပါတော့တယ်။
ထို့သို့ အတွေးကမ္ဘာထဲယောင်လည်လည်မျောနေခိုက်၊
ခြေထောက်ကိုတစ်ယောက်ယောက်တက်နင်းသွားတယ်။
ကြည့်လိုက်တော့ရှို့တို့ရှန်းတမ်းနဲ့အမောင်ဖိုးထူး။
"အရီး..ကန်တော့နော် ကန်တော့"
"ခြေထောက်တွေသိပ်မကောင်းရတဲ့ထဲ နင်ကပါအပိုဆောင်း
တက်နင်းလိုက်သေးတယ်..တကတဲ ဖိုးထူးရယ်။ငါဆဲ မကောင်း
ရှိရော့မယ်၊နင်နဲ့ငါအမျိုးတော်လို့သက်သာသွားတယ်မှတ်"
ဒေါ်မိုး မကျေမချမ်း ကျိမ်းသည်ကို၊ဖိုးထူးလက်အုပ်လေးတချီချီနဲ့သာ။
"အရီးက လည်း ကျုပ်တမင်ရည်ရွယ်ပြီးလုပ်တာမှမဟုတ်တာ။
ဒီတိုင်းမတော်တဆ ဖြစ်သွားရတာကိုး"
"ဟဲ့...ငါခြေထောက်က ကျူရိုးသာပိန်လိန်နေတယ်ဆိုလည်း
ထားတော့။ အခုဟာကဝါးပိုး လောက်အကြီးကြီး။ အဲ့အကြီးကြီးကို မမြင်ရအောင်တော့်မျက်လုံးကန်းနေလို့လား၊ဒါမှမဟုတ် စိတ်တွေဘယ်ရောက်နေသတုံး "
ရွာကလော်အသံပြဲတာလောက်တော့အရီးမိုးသနားတယ်။ညောင်
ပင်တန်းကအော်လျှင် မြိုင်တင်မက ရန်ကုန် ပွဲစားတန်းလောက်
ကပါကြားနိုင်တဲ့ အသံပိုင်ရှင်မျိုး။
"ဖြည်းဖြည်းပြောပါ အရီးရယ်၊ကျုပ်နားကြီးလည်းပေါက်ထွက်
ပါဦးမယ်..."
"ပေါက်ပေါက်...သေပေါ့"
ဒေါ်မိုးလက်ထဲယက်တောင်ခတ်မပြတ်။မိုးတွင်းဆိုပေမဲ့..ပူစပ်
စပ်ပါအေ။ ကျောပြင်ပြောင်နဲ့အမြဲရွာရိုးကိုးပေါက်လျှောက်
လိမ့်တတ်တဲ့ တူတော်မောင်မှာ အခုတော့ လူလိုသူလို အဝတ်အစားအကျအနဝတ်လို့။ ဆံပင်ဖြီးတားသည်ကလည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်။ အမွှေးနံလည်းဖြူးထားသေးတယ်။ဒါ
မျိုးဆို ဒေါ်မိုးကသိပ်လျှင်ပ။ ကြည့်ရုံနဲတင်ဘယ်သွားမလဲ
ဆိုတာကောင်းကောင်းသိတယ်။
YOU ARE READING
ရင်ငြိမ်းခက်ဝေ
Romanceရင်ထဲအသဲထဲထိ စွဲရစ်ငြိတွယ်စေသောငြိမ်း (ကိုဘီအေ ဖတ်ပြီးမှ ဒါလေးဆက်ဖတ်ကျပါနော်)
