I Bet On Losing Dogs // Chanbaek

16 - if you run, i'll be sure to let you fly

Hatalarım varsa affola. İyi okumalar~

———

The Neighbourhood - Prey

"O kadar iyi Kassadin oynuyor ki, biliyor musun, aslında baya eski bir karakter ama bence eğer iyi oynarsan iyi?"

Yanımda sınıfa birlikte girdiğimiz Chanyeol, bu sıralar ciddi bir obsesyon geçirdiği Youtuber hakkında konuşmasını dinlerken bana izlettiği videoyu durdurmasına sinirlenerek telefonun üzerine dokundum. "Görüyorum oğlum nasıl oynadığını. Bırak da izleyelim." Video yeniden açılırken Chanyeol heyecanla telefonu bana doğru daha fazla yaklaştırdığında gerçekten de bir şeyi sevdiği zaman paylaşma konusundaki daraltıcılığına ölecektim. Fakat yine de benimle bunları paylaşması beni çok mutlu ediyordu.

Bucheon'dan akşama doğru döndüğümüz gün ortası yurda giriş yaparsak hasta olmadığımız anlaşılır diye avare avare Busan'ı turlamış, biraz da oyun oynayıp yemek yedikten sonra dönmüştük. Annemle yaşananlar moralimi bir o yana bir bu yana vurduktan sonra umutlarıma tekrar kavuşmuştum ama bu konuda kendimi tekrar kaptırmamaya çalışıyordum, çünkü en son umut ettiğimde az daha mutsuzluktan hastalanacaktım. Bunu istemiyordum, bu yüzden Busan'daki hayatıma normal bir şekilde devam etmek istiyordum. Annemin aramasını sakin bir şekilde bekleyecektim.

Chanyeol'e baktım. Bucheon'da yaşadığımız romantik ve aşırı temas içeren anıları ise yeniden, sanki hiç olmamışlar gibi davranmaya çok profesyonel bir şekilde dönmüştük. Sınıftakiler neden hastalandığımızı falan sorup geçmiş olsun dileklerini iletmiş, Chanyeol de sırf daha inandırıcı olsun diye bir gün daha yalancıktan öksürmeye devam edip benim sinirlerimi bozmuştu. O günden sonra da, her şey normale dönmüş gibiydi. Fakat yaşadıklarımız konusunda düşündüğüm bir şey vardı.

Doğru, ben yaşamamışız gibi davranmaya çalışıyordum çünkü eğer bir dakika bile onunla yaşadıklarımı hatırlarsam, zaten o anlara birkaç an daha katıyorduk. Fakat Chanyeol için bu olmayabilirdi, yani, unutmuyor da sanki yaşadığımız ilişki her neyse onu yaşıyor gibiydi. Yaşadıklarımızdan utanıyor ya da olmamış gibi davranmıyordu. İlişkimizi yaşamaya ve bundan keyif almaya devam ediyordu. Düşünceleriyle kendini öldürme aşamasına gelen sadece bendim.

Mesela, normalde Chanyeol biz odadan inince arkadaşlarıyla buluşur ve sınıfa arkadaşlarıyla gelirdi. Fakat bu sabah yemek yerken bana daha önce de bir videosunu izlettiği Youtuber adamın videosunu izletmek istemişti ve o zamandan beri de yayın açmış adamın kayıtlı videosunu izleyerek sınıfa kadar gelmiştik. Benimle yarı yolda arkadaşlarının yanına gitmek için ayrılmamıştı. İlişkimizin daha yakın ve samimi olmaya başladığını düşünüp buna ayak uyduruyor bile olabilirdi. Çünkü Bucheon'da birbirimize çok fazla şey itiraf etmiştik.

Sıraların yanından kimseye bakmadan videoyu izleyerek yürüdük ve benim sırama yan yana oturduk. "Şuna bak yaa!" Chanyeol adamın üç düşmandan kaçtığı hareketten etkilenerek videoya doğru bağırdığında ben de düşüncelerimi kapatarak adamın yaptığı hareketi tekrar görebilmek için videoyu biraz geri aldım. "Bu adam esporcu mu?" Ona sorarken hamlelerini izlemek için telefona yaklaştığımda heyecanla konuştu. "Hayır ama kesinlikle olacak. Aslında, onun ilk fanlarından biriyim! Bir yorumumu okumuştu, biliyor mus-"

"Günaydın?" Chanyeol ile ben muhabbete dalmışken bize seslenen Minseok ile başımızı kaldırdık. Jongdae ve Minseok'un da o sırada önümüzde oturduklarını fark etmemiştim. "Aa, günaydın." Chanyeol de onları fark etmemiş olacak ki yanımdan söylediğinde Jongdae bizim sıraya dönüp Chanyeol'ün telefonuna bakmak için uzandı. "Ne izliyorsunuz?"

"Hiiç. Bir video." Chanyeol videoyu durdurup aramıza girmemek için omuz silkerek önüne dönen çocuklardan sonra tekrar videoyu açtığında ona şaşırarak baktım. Sabahtan beri az daha videoya heyecanından ölecekti anasını satayım, şimdi bir video mu olmuştu? Sanırım gerçekten de yakın olmadığı insanlarla hislerini paylaşmıyordu. Bu beni kendimden aşırı gurur duymaya itmişti. Sanki onun hislerini görmek bana bir tür ödül gibi hissettirmişti o an.