I Bet On Losing Dogs // Chanbaek

2 - well, i'm sorry mr. gullible, but lying's all i've learned, so be concerned

Hatalarım varsa affola. İyi okumalar~

—————

Twenty One Pilots - Be Concerned

Yürüdüğüm okul koridorlarında yanımdaki iki uzun oğlanın arasında yürürken, insanların beni görerek sınıflarına doğru yavaşça çekilmelerini izlemek, yüzümde tuhaf bir gülümseme oluşturdu.

Liseliler, ortaokullulardan da korkak çıkmışlardı. Bu okula geldiğimden beri bu eziklerin benden kaçışlarını izlemek komikti, onların biriyle göz göze gelirim de tüm lise hayatlarını mahvederim diye öyle korkuyorlardı ki, gözlerim onlara değil de elimdeki sakızın paketini açmaya çalışırken bile gözüme bakmaya korkuyorlardı.

"Sikerim." Elimdeki sakıza küfrederek elimdekini Shin'e uzattım. "Aç şunu." dediğimde Shin elimdeki sakızı alarak sakin parmaklarıyla sakızı açmıştı. Bana uzattığı sakızı parmaklarının arasından alıp sevinçle dudaklarımın arasına koydum ve çiğnemeye başladım.

Ben, Byun Baekhyun, ortaokul üçten beri içinde dolaştığım bir sokak çetesinin geçtiğim lisedeki en korkulanı olmaktan keyif alarak yürüyordum. Büyük bir organizasyon sayılmazdık, amaç daha çok patronun verdiği küçük işleri bitirmek ve yerimizi korumaktı. Bunu yaparken biraz para kazanıyor, hepsini de sigaraya ve içkiye harcıyorduk. Eğlenceliydi, çünkü özgür hissettiriyordu.

Liseye geçtiğim anda yediğim ve yedirdiğim dayakların bana dönüşü bu olmuştu. Shin ve Jung. İkisi ile birlikte çalışıyor, genelde zengin olduğunu bildiğimiz aptal öğrencilerin önünü keserek haraç topluyorduk. Okulda şanım o kadar hızlı yayılmıştı ki, ikinci haftadan beri herkesin korkulu rüyasına dönüşüvermiştim. Aslında bunu istememde büyük bir amaç yatıyordu, o da babama biraz rahatsızlık vermekti.

Haraç kesmek, diğer gruplarla bir yerlere saldırıp zarar vermek ya da ne bileyim, gece grafitilerini yapmak, bunlar bizim çapımızda verebildiğimiz zararlardı ve çoğu kişi bunu aptalca eğlenmek istediği için yapıyordu. Shin'in paraya ihtiyacı vardı, Jung ise Shin için gelmişti. Ben ise, polis babamın beni biraz aramasını istiyordum.

Kendimi bir şekilde suç işlerken bulduğumda, sanırım 13 yaşındaydım. Babamın içki içerek eve geldiği bir gün, annemi ve beni dövdüğü gece evden kaçmıştım, annemi geride bırakarak babamın içkilerinden birini de yanıma götürmüş ve daha fazla içki almak için küçük bir dükkânın camını kırmıştım, fakat içeri girmeye korkarak kaçmıştım.

Sabahına şikâyetim, babamın çalıştığı karakola yapıldığında, babam işi benim için çözmüş, bıraktığım delilleri de çoktan karartmış oluyordu. Benden nefret ediyordu, biliyordum, çocukluğumdan beri benden o kadar nefret ediyordu ki, bazen neden basitçe yakalanmamı sağlamıyor diye düşünüyordum. Çocukluğumdan beri ne yaparsam yapayım beni güçlü bulmuyor, beni aptal ve zayıf biri olarak görüyordu. Bu zayıflığımı yenmem için bana küçük yaşımdan dövüş öğretmişti, şimdi olduğum yerde olmama epey de yardımcı olmuştu bu.

Yaptığım şeyler babam tarafından kapatılmaya başladığında, ben de daha çok suç işlemeye başladım. Bir süre sonra bu işlediğim her şeyin kapatılıyor olması, patronum Changbin'in ilgisini çekmişti. Ben ortaokula giderken o lise üçteydi, şimdi ise pek bir şey yapmıyordu. Benim sayemde üstü kapatılan pek çok suçtan yırtmıştı, bu sebeple beni şimdi bu büyük adamlarıyla koruyor, ünüme ün katıyordu.

Babamın işte beni kollamasının cezasını elbette çekiyordum. Her akşam sarhoş şekilde geliyor ve beni böyle yetiştirdiği için annemi suçluyordu. Aslında suç annemde değildi, annem çok sönük bir kadındı. Annesi ve babası o küçükken ölmüş, bir şekilde babamla evlendiğinde, babamdan başka gidecek bir yeri kalmamıştı. Annem, bir bakıma, babama tapıyordu. Onu defalarca dövse de, hayır, çocukluğumdan beri beni her daim dövse, küçük bedenimi o kapkaranlık dolaba kilitleyerek yemek vermese de annem ondan hiçbir zaman vazgeçmemişti. Ben ise bilincimi kazandığım günden beridir babama rahatsızlık vermek için yaşıyordum. Benden rahatsız oluyordu, hiçbir şey yapmasam da olurdu ancak onu daha da rahatsız etmek beni mutluluktan öldürüyordu.