Karanlık Sonsuz

-1-

# Kitana

"Hazır mı?" Gür sesi boş alanda yankı yapmıştı. Buraya gelmesine şaşırmıştım. Genelde adamlarını gönderirdi.

"Sizi burada görmek ne güzel." Zexa'nın alaycı sesi aynı şeyi düşündüğümüzün bir kanıtıydı. Faaro cevap vermeye gerek bile duymamıştı. Gözlerinin sırtımı deldiğini hissedebiliyordum. Yine de onu umurasamadan işime devam ettim

"Sana hazır mı, dedim!" Gözlerimi devirip ona döndüm. Baygın bakışlarım kaşlarını çatmasına sebep olmuştu.

"Hazır olduğunda getireceğimizi söyledik." Kafasını yana eğip biraz bekledi. Ne yaptığını biliyordum. Bana süre tanıyordu. Onu selamlamamıştım ve hâlâ da karşısında dikiliyordum. Ancak bu sefer inat etmiştim. Eğilmeyecektim!

Gözleri beyazlaşmaya başlamıştı. Bu beni biraz irkitse de tepki göstermemeye çalıştım. Beyaz gözlerini gözlerime dikti. Ruhuma kadar işliyordu. Her anım ona ait olmuştu. Her acım, her sevincim. Kalbimin söküldüğünü hissettim. Dünyayla bağlantımı kesmiştim. Bunu birçok kez dışarıdan izlemiştim. Düşük seviyeli bedenlerin yerde kıvranışı, acı dolu çığlıkları ve tıpkı Faaro gibi bembeyaz olan gözleri...
İçeride ise tek bir tepki yoktu. Sadece saf acı. Kollarımdan tutulmamla birlikte kendime geldim.

"Umarım bir dahakine dikkatli olursun Kitana." Gözlerimi kırpıştırdım. Biraz dikkat ettiğimde yerde olduğumu farkettim. Zexa kollarımdan tutmuş endişeyle bana bakıyordu. Ne ara yere düştüğümü bilmiyordum. İyi olduğumu anlayınca beni bırakıp tekrar asaya yöneldi.

"Yakında hazır olur. Siz planlarınızla ilgilenebilirsiniz." Ah, evet şu planları. Saçma planları.

"İstediğimde elimde olsa iyi olur." Hızla arkasını dönüp ilerlemeye başladı. Gitmesini bekledikten sonra Zexa'nın yanına gittim.

"Umarım bu asayı yanlışlıkla kırmam." Küçük bir kahkaha atınca istemeden de olsa tebessüm ettim. Ellerini yüzüme yerleştirip yanağımı hafifçe okşadı. Dudaklarıma küçük bir öpücük kondurup geri çekildi.

"Şu asayı sen daha fazla sinirlenmeden önce bitirsek iyi olur."