Beyond the Heart's Grasp

Kabanata 28

Kabanata 28

20 years later...

Pinunasan ko ang pisngi ko na punong-puno ng luha habang yakap-yakap ang picture frame ni Lucho. It's been a month since he was buried, and I still blame myself for not being able to save him.

Tama si Lara, ano nga bang klaseng Doctor ako? I did nothing to help my husband.

Lucho passed away from a brain tumor, at ngayon hirap na hirap ako kung paano ko kakayanin ngayong wala na siya. We were married for a few years, but we didn't have kids because he was infertile. It doesn't bother me much, but I know he really wanted to be a Dad.

Nang ikasal kami, pagdesisyunan naming dito na sa Manila tumira dahil gusto kong iwan ang mga hindi magagandang alaala sa Vigan.

Being with him brought me genuine happiness. Noong una, hindi ko naman talaga maitatanggi na hindi naging madali para sa akin na mahalin siya, but he showed me he's totally worth my love. Lucho loves me so much and he never failed to say and make me feel that hanggang sa huling mga oras niya. Napakalaki ng utang na loob ko sa kaniya at sa pamilya niya at alam kong kulang pa ang buhay ko para lang masuklian 'yon.

"Aloha, Hija..." tawag sa akin ni Mama Lorietha, ang nanay ni Lucho. Pumasok siya sa kwarto at umupo sa gilid ng kama.

"Inayos ko na po ang mga gamit ni Lucho, Mama. Iyong mga importanteng bagay na mahalaga sa kaniya ay hinayaan ko nalang po rito sa kwarto namin." I said, trying to fix myself.

"Hija, I just want to apologize for what Lara said to you noong nakaraang araw. Masakit pa rin para sa kaniya ang nangyari sa Kuya niya."

I nodded. "Ayos lang po. Naiintindihan ko naman po ang pinanggagalingan ni Lara." I replied, sitting beside her. "Pareho pong masakit para sa atin ang pagkamatay ni Lucho. I hope you can forgive me for not doing my job as a doctor... or at least as his wife."

Nagsimulang pumatak ang mga luha sa mga mata ko. Hindi ko lang talaga mapigilan na sisihin ang sarili ko kasi Doctor ako, dapat may nagawa ako.

"Hija," she gently held my hands. "He would never want you to carry this burden, there's nothing to blame. Wala naman tayong magagawa kung hanggang doon nalang ang buhay niya."

Her words wrapped around me, but the pain in my heart remained. I keep thinking about all the things that could have been done before.

"Don't blame yourself, Aloha. Alam kong hindi iyon ang gusto ni Lucho." she looked at me. "Healing takes time, hija." she said gently.

I took a deep breath, trying to absorb her words. Alam kong hindi rin madali para sa kanila na tanggapin ang nangyari kay Lucho pero heto't nagpapatuloy pa rin sila sa buhay. Kung alam ko lang, I wish I had been a better wife as he had been a good and loving husband to me. Siguro naman, darating din ang panahon na makakausad din ako, na matututunan ko ring mapatawad ang sarili ko.

Sana... sana dumating ang panahon na 'yon.

"We're family, and we'll get through this together." she reassured me.

Matapos ang naging pag-uusap namin ni Mama ay pumunta na ako sa Hospital. Pinangako ko sa sarili ko na mas tatatagan ko ang loob ko. Kung ang mamatayan pa nga lang ng pasyente na hindi mo kadugo ay napakasakit na, ano pa kaya kapag mahal mo na sa buhay?

As I walked, memories of Lucho flooded my mind, each step feeling heavier. I stopped when I heard someone called my name. I turned to see Sage, kasama niya ang asawa niyang bagong panganak.

"Dra. Velasco!" nakipagbeso siya sa akin at nakipag-kamay naman ako sa asawa niyang nasa wheelchair habang hawak ang baby nila. Sa isang propesyon kung saan napaka-importante ng pangalan, Lucho still let me use my last name. He knows how much it means to me because it's connected to my family and my background. "Kumusta? Pasensya na hindi ako nakadalaw sa libing ng asawa mo, busy kasi kay Misis." sabi niya.