Mafyanın Tutsağı

ödeşelim mi

Korayın bana hazırlattığı odadaki cam kenarında oturup düşünmekten başka birşey yapmıyordum. Artık korayla evliydim ve içimden bir his bunun doğru olduğunu söylüyordu. Nedenini bilmediğim şekilde yanlış giden birşeylerin olmadığını hissediyordum

Acaba babam ve demir tekrar evli olduğumuzu öğrenince nasıl bir tepki verecekti. Buda sorumu tabiki hemen boşatacaklardı. Peki ben bunu istiyormuydum

Uzun uzun düşüncelerin ardından içimden tek bir şey bana doğru geldi. Hayır ben koraydan boşanmak istemiyordum ama babam beni dinlemeyecek ve zorla boşandıracakcı

Düşüncelerimi bölen şey açılan kapı oldu. Koray içeri girdiğinde hala üzerini giyinmemişti ve dövmesinin üzerindeki o kurşun yarası kanıyordu. Korayın yarasını görünce panikle ayağa kalktım ve korayın yanına gidip masadan aldığım peçeteyi yarasına bastırdım

"Koray yaran kanıyor farketmedinmi"

Umursamazca

"Farkettim"

Dedi ve peçeteyi tuttuğum elimi tutup çekti peçeteyi ardından masadaki çekmeceyi açarak yara bandını aldı ve kurşun yarasının üzerine yapıştırdı

"Koray iyi misin"

Diye sorduğumda bana doğru döndü ve hafifçe güldü

"Sence ben iyimiyim Eflal"

Diyerek üzerime doğru gelmeye başladı ama bu defa geriye doğru gitmiyordum. Koray tam dibime girip anlını anlıma yasladığında sadece gözlerime bakıyordu. Gözlerine baktığımda hissettiğim tek duygu suçluluk duygusuydu bu yüzden gözlerimi kaçırdım

"Gözlerime bak"

Dediğinde gözlerimi tekrar onun gözlerine çevirdim

"Suçluluk duygusu seni nasıl kavuruyorsa seni kaybetmekte beni o kadar kavuruyor"

Dediğinde yutkundum

"Özür dilerim Koray"

Dediğimde Koray bana sımsıkı sarıldı. Bunu bölen şey devrilen kapı oldu ve kapının arkasından demirle babam göründü

"Eflal güzelim"

Diyerek bir adım demirin ileri çıkmasıyla Koray beni tutup arkasına çekti

"Yavaş. Dur orada"

Desede demir onu dinlememiş korayın tam karşısına dikilmişti

"Eflali bırak o bizimle gelecek"

Dediğinde Koray gülmüştü

"Ne o yoksa kapına yolladığım evlilik sözleşmesinden haberin yok mu'

Dediğinde babamında demirinde kaşları eş zamanlı çatılmıştı. Babam sinirle bize yaklaşarak korayın karşısına dikilmişti

"Boşatmakta kolay olacak Koray. O yüzden o kadar sevinme"

Dediğinde araya girme zamanım gelmişti

"Ben koraydan boşanmak istemiyorum baba"

Dediğimde Koray şaşkınlıkla bana döndü ama sonra keyfi yerine gelmiş gibi sırıtıp babama döndü

"Eee babacım ne diyordun en son duyamadım"

Dediğinde gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Koray resmen babamla dalga geçiyordu

"Kes lan sesini. Benim damadım demir olacak"

Babam cümlesini bitirince demirin yüzünde alaycı bir gülümseme oluştu