Mafyanın Tutsağı

öfke ve aşk

Bu bölümü okurken çekirdek çitlemeyi ve kolanızı içmeyi unutmayın oldukça heyecanlı ve uzun tutmaya çalışacağım harika bir bölüm olacakk

Gecenin köründe çıkan çatışmada gözümü açmıştım. Daha ne olduğunu bile anlayamıyordum. Ortada iki seçenek vardı bu gelen ya çetin de yada koraydı ikisinde birbirinden beter seçeneklerdi hemen yataktan kalktım  bakınırken bir anda odamdaki camların patlamasıyla tiz bir çığlık attım. Yaşlar gözlerimden bir bir akmaya başladı

Daha fazla oyalanmadan dolaptan birkaç kıyafet aldım ve banyoya koştum hemen bir çırpıda kıyafetleri üzerime geçirip banyadan çıktığımda bir cam daha patladı ve bu defa daha yüksek sesle çığlık attım. Hemen yatağımın kenarında çöktüm ve ağlamaya başladım. Bir anda kapının güçlü bir şekilde yere devrilerek kırılmasıyla odaya Koray girdiğinde ağlamam durmuştu büzülmüş dudağımla koraya bakıyordum

"Demek buradasın küçük kaçak"

Korayın sesi oldukça öfkeli çıkıyordu. Yanıma gelerek kolumu sertçe kavradı ve beni ayağa kaldırdı yüzüme bir süre öfkeyle baktıktan sonra benide peşinden sürükleyerek yürümeye başladı o an korkudan ve şoktan ağzımı açamıyordum ta ki merdivenden inip arazın hareketsiz bedenini yerde görene kadar

"ARAZ!"

Bağırmamla korayın boşluğuna gelmişti bende onun elinden bızlıca kurtulup arazın yanına çöktüm  kafasını dizlerime koyarak ona sarıldım ve ağlamaya başladım

"EFLAL, KALK ÇABUK GEL BURAYA!!!"

Korayın bağırmasıyla daha çok korkup araza sarılmayı bıraktım ve yüzünü ellerimle sardım

"Araz balım lütfen. Lütfen kendine gel sen olmadan yapamam olmaz"

Cümlemi bitirmemle korayın beni kucağına alması bir oldu yüzümüz o kadar yakındı ki korayın öfkeyle aldığı sıcak nefesi yüzüme çarpıyordu yüzüme bakmayı bırakıp yürümeye başladığı an cesaretimi toplayıp konuşmaya başladım.

"Araza ne yaptınız neden kımıldamıyordu"

"Öldürdüm onu"

Soğuk çıkan sesiyle şok geçirmiştim basit birşey söylüyormuş gibi bir anda söylemişti.

"Bu defa ağlamam dahada şiddetlendi ben korayın kucağında ağlarken sonunda araba gelmişti ve korayla arka koltuğa geçmiştik arabayı bir şoför sürüyordu. Ben ise olanları daha yeni idrak ediyormuş gibi bir donukluk belirdi yüzümde ardından tekrar ağlamaya başladım ellerim çok kötü titriyordu ve ben buna engel olamıyordum. Koraya baktığımda sert yüz ifadesini takınmış bana bakıyordu

"Sen dur. Eve bir gidelim göstereceğim sana şuan çok sakinim bile"

Dediğinde dudaklarım büzülmüş  varbir şekilde koraya masumca bakıyordum evet size pickme gibi gelebilir ama ağlayınca ki ifadem bu ne yapabilirim. Aklıma tekrar arazın gelmesiyle yine konuştum, sesim titrek ve ince çıkmıştı

"Ar-araz gerçekten ö-ölmedi değilmi"

Dediğimde Koray sinirle soluyarak önüne döndü

"Ölmedi yasıyor kendi hastaneme aldırdım şuan yoğun bakımda demin haber geldi"

Korayın sesi adeta tıslarcasına çıkıyordu ama bu benim hiç umrumda değildi. Koray bana tekrar döndüğünde gözüm kalbinin üzerindeki yaradan akan kan gömleğine bulaşmıştı

"Koray yaran kanıyor"

"Senin yaptıkların yanında bu ne ki"

"Ben bişey yapmadı-"