"Kirazın mevsimi değil ama tatmam lazım." diyerek dudaklarını dudaklarıma yaklaştırdı. Sıklaşan nefeslerim onun sakin nefeslerine karışırken, belime sıkıca sarılan parmaklarla tedirginliğim gittikçe artmaya başladı. Birisinin görecek olması korkuma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. Bölüm: Galata Kulesi
Atahan'ın küçüklüğü.
Her şey mal mülk Her şey para pul Dostlukmuş, sevgiymiş Ara bul
Yok deme bana Sen de ben gibisin İsteseler canını verirsin
Usul usul giden at rotasını bulmuş gibi bilindik olan o yerde durduğunda, sol ayağımı diğer tarafa atarak tahta parçasına bastım ve yere indim. Kulaklarıma çarpan müzik sesi ve ona eşlik eden bir kızın sesini duyduğumda bunun o kız olduğunu anlamak pek de zor olmadı.
Arkamdan arkadaşım da indiğinde şaşkın sesini işittim. "Oha! Bu kız da kim?"
Kaşlarım sertçe çatıldığında kızgınca ona baktım ama o bana değil kıza bakıyordu. "Kimse kim. Ne yapacaksın?"
"Tanışacağız." Dediğinde çoktan adımlamaya başlamıştı. Çatık kaşlarımla peşinden gittim ve kolundan tutarak onu geri çekmek istedim fakat işte o an geç kaldığımı da anladım.
"Siz kimsiniz?" Kız bizi görmüştü. Bakışları merakla yanımdaki kişiye bakarken burnumu sertçe sildim.
"Ali ben, senin adın ne?"
Daha ben adını bilmiyordum. Benden önce de arkadaşımın öğrenmesine izin veremezdim. Düşündüm düşündüm. Kısa bir süre içerisinde bulmam gereken o hareketi kavradığımda bir anda karnımı tutarak izlemeye başladım.
"Ne oldu?" diye telaşla atılan arkadaşımın yanına o da geldiğinde elleri yüzüme dokundu. Temasıyla kalbimi un ufak edecek kadar bir baskı hissettiğimde bu heyecan diğerlerinden farklıydı. Ölecek gibi hissediyordum.
"İyi misin?" diye sordu bana. Gözlerine bakmaktan cevap veremedim. Dalmış gibiydim. O ise ellerini yüzümde gezdirmeye başladı.
"Eve götürelim, iyi değil." Dediğinde ikisi de koluma girdi ve beni eve doğru götürmeye başladılar. Onlar fark etmeden dudaklarım kıvrıldı. Neden diye sorarlarsa da adını kimse öğrenmesin diyeydi.
...
Şimdiki zaman, Mehru'nun ağzından.
Ona sorduğum sorunun ardından kısıkça boğazını temizlediğimde dakikaların ardından soruma cevap verebildi.
"Kendisini ve diğer birçok ev sahibini tanımam normal. Bu apartman gibi İstanbul'da birçok evin inşaatı bize ait. Doğal olarak da tanışmışlığımız var." Dediğinde içimin rahatladığını hissettim.
