Ateş Timi (bxb)

-20-

Semih canının yanması ile uyandı. Zar zor açtığı gözlerini aşağıya doğru çevirdiğinde kurtuluşun yaralarına pansuman yaptığını gördü. Kurtuluş "uyandın asker abi?" Dediğinde Semih onaylamaya benzeyen mırıltılar çıkardı. "Bu biraz acıyacak." Diyerek elindeki ilaçlı pamuğu sürdüğü an Semih acıyla bağlı olduğu demirlere tutundu. "Komutan demiştir biz gelene kadar ayakta tutun onu. Başka biri gelecekti bakacaktı yarana. Aman dedim ben bakayım. Onlar öldürürler abi." Dedi yarayı temizlemeyi bitirirken. Eline aldığı iğne ipliği Semih'e göstererek "çok anlamam ben ama idare edecen artık." Dedi yaraları dikmeye başlarken. Semih "nereye gitti onlar?" Dediğinde çocuk iğneyi kumaş dikiyormuş gibi hareket ettirerek "planı uygulama zamanı gelmiştir abi." Dedi. Semih şu an kendi acısını düşünmüyor o masum insanları düşünüyordu. Semih kurtuluşa kafasını döndürerek "sen dediğimi yapıp iz bıraktın mı?" Dediğinde kurtuluş başını salladı."bıraktım abi." "Peki bizden birini gördün mü hiç ?" Dediğinde çocuk başını iki yana salladı. "Abi sizi görmek mümkündür? Siz ancak isterse biz görebiliriz sizi." Dediğinde Semih "o da doğru. Ama bir şekilde bizimkilere haber vermek lazım. Hadi beni siktir et ben day-ah la yavaş!" Dedi acıyla gözlerini kapatarak. "Özür dilerim abi. Ben arada fırsat buldukça bizim eski yere gidiyorum. Belki biri gelir diye ama yok." Dedi. Semih çocuğun elinde ipi kesmek için kullandığı çakıyı görünce "elindekiyle kes pantolonumu. Onlardan her bir parçayı eski mağaradan buraya kadar koy. Bizimkiler bulur böylece. Eğer görürsen bir-ahh ananı... onlara planın başladığını söyle." Dediğinde çocuk dediğini yaparak pantolonundan büyük bir parça kesti. Çocuk son dikişide atınca "benim iş bitti. Ben gideyim laf ederler. Sana yemek ve su vermeyeceklermiş. Ben bulursam getiririm sana abi merak etme." Dediğinde Semih başını salladı. "Sağ ol be kurtuluş. Şurdan bir çıkayım varya seni ailenede kavuşturacam okula da kendim gönderecem." Dediğinde çocuğun gözleri sevinçle parladı. "Ehsah mı diyon be abi?" Dedi. Semih zar zor gülümseyerek "tabiki ehsah diyom la. Sen bir kahramansın." Dediğinde çocuk bir kez daha gülümseyerek çıktı odadan.

Semih düşünüyor bir türlü çıkar yolda bulamıyordu. Kaç gün olmuştu? Kaç saat geçmişti? Bilmiyordu. Sürekli kapanan bilinci günleri saymasına engeldi. Canı çok yanıyordu Pes etmesine belki ramak kalmıştı bedeninin. Ama şimdi pes edemezdi ya. Burada bırakamazdı. Babası gökte bir yerlerde onu izliyordu. Hep bunun bilinciyle yaşamıştı. Şimdi babasını hüsrana uğratamazdı ki. Fısıltı şeklinde "hadi be sarp. Bul beni. Sen beni biraz daha bulamazsan ben babamı bulacağım." Dedi sol gözünden bir damla yaş akarken.

♠️

Baran mağaranın önüne geldi. Ceyhun "burası mı?" Diye sorduğunda başıyla onaylayıp içeriye girdi. Görünürde bir iz yoktu. Yıkıntıdan başkada bir şey yoktu. O kadar iyi toparlanıp terketmişlerdi ki koca mağarayı baran burda günlerini geçirmemiş olsa birinin yaşadığına inanmazdı belkide.

Baran "Ceyhun etrafı tara. Herhangi bir iz var mı bak. Gözünü dört aç koçum." Dediğinde Ceyhun "tamamdır abi." Diyerek mağaranın dışına çıktı. Etrafa göz gezdiriyor her taşın altına bakıyordu Semih'ten tek bir iz bulabilmek için. Ağaçların arasında gezinmeye başladı. Hepsi birbiriyle aynı binlerce çam arasında iz aramak imkansıza yakın bir hareketti. Elini dayadı bir ağacın kavuğuna. Başını göğe kaldırıp "Allahım bize bir iz göster. Sen bizi elimiz boş gönderme yarabbim." Dedi gözlerini kapatarak. Baran yanına geldiğinde kafasını eğip ona baktı. "Bir şey var mı içeride?" Dediğinde baran başını iki yana salladı. "Analarının amını sikeyim ki çok iyi toplanıp gitmişler. Tek bir iz yok. Sende durumlar nasıl?" Dediğinde Ceyhun eliyle ağaçlık alanı gösterdi. "Bir milyona yakın çam arasında geziniyorum en ufak bir şey bulurum umuduyla." Dediğinde baran Ceyhun'un omzunu patpatladı. "Hadi o zaman toparlan. İyice bakalım etrafa." Dediğinde Ceyhun kafa sallayıp ağaçlara bakmaya devam etti.