The story of Jenny's life.( vervolg op Jenny's life. Dutch One Direction)

Hoofdstuk 44

~2 weken later~
Niall pov.
Moe loop ik naar beneden. Het is 2 uur 's nachts maar ik heb honger. Ik loop naar de keuken en doe het licht aan. Dan begin ik te snuffelen. Als een hond ga ik de kastjes af naar iets te eten. "Bingo." Fluister ik. Ik pak de zak chips uit de la en begin met eten. Plotseling begin Senna te blaffen. Ik kijk haar aan. "Senna wat is er aan de hand." Ze blijft blaffen en springen. Ik kijk de kant op waar zij ook naar kijkt. Mijn ogen worden zo groot als 2 grote pizza's. "J-Jenny?" Vraag ik. Langzaam loop ik naar haar toe. Tranen springen in mijn ogen. Ze maakt gebaren met haar mond. Ik kan 'je mag mevrouw paprika niet opeten in de nacht' erin uithalen. Ze glimlacht. Tranen stromen over mijn wangen. Ik wil haar zo graag nog 1 keertje vasthouden. Ik wil zo graag dat ze nog 1 keertje op m'n schoot zit. Ik wil haar zo graag nog 1 keertje hier hebben. Zo graag. Maar ik weet dat het niet kan. Helaas. Jenny steekt haar hand uit. Ik wil hem vastpakken en dan... Dan verdwijnt ze. Ik zak door mijn knieën op de grond en begin zacht maar toch hard voor mijn doen te huilen. Alle herinneringen komen naar boven en daardoor begin ik nog harder te huilen.
*flashback*
Met mijn ogen dicht genoot ik van de heerlijke smaak van paprikachips in mijn mond. "Niall wat ben je aan het doen." Jenny kwam de keuken binnen. "Wmniksfdd." Mompelde ik. Ze probeerde te kijken wat ik achter mijn rug had maar het lukte niet. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen.
Einde flashback*
Ik voel een hand op mijn schouder. "Gast, wat is er?" Vraagt Liam bezorgd. Ik kijk op de klok. 4 uur. Heb ik echt 2 uur hier op de grond zitten huilen? "I-Ik zag Jenny. M-mijn Jenny. Ik zag Jenny." Zeg ik huilend. Liam trekt me in een mannelijke/vrouwelijke knuffel. Dan komen Harry, Linda, Berna, Louis en Lindsay ook naar beneden. Ze komen bij ons staan en komen dan ook in de knuffel. Na een tijdje laten we allemaal los. We gaan op de bank zitten. Liam geeft me de zak chips die ik had gepakt. Ik neem er een en steek hem in m'n mond. Iedereen kijkt me aan en ik vind het best ongemakkelijk. "Wa?" Vraag ik. Dan begint Lindsay te lachen en iedereen lacht mee. Als we uitgelachen zijn vraagt Louis; "waarom moest je huilen?" Ik vertel mijn verhaal weer. Als ik klaar ben is iedereen stil. "J-je zag Jenny?" Vraagt Berna. "PAPA!!!!" Schreeuwt Luke. Hij rent de trap af en spring huilend in mijn armen. Cill en Kaylee komen ook huilend aangerend. "Wat is er aan de hand Lukie?" Vraag ik. "Jenny! Ik zag Jenny! Grote Jenny!" Huilt Luke. Ik neem hem in een knuffel. Met mijn hand wrijf ik over zijn klein rug. Weer krijg ik tranen in m'n ogen. Kaylee en Cill zitten huilend bij Danique en Liam en Harry en Linda. Ook zij hebben Jenny gezien. Dit was het dan. De laatste keer dat Jenny heb gezien. Bij die gedachte breekt m'n hart nog meer dan dat het al was. De rest heeft ook tranen in hun ogen. Jenny heeft zoveel voor ons betekent. Meer dan alle andere personen op deze gehele aardbol. Van alle 7 miljard bijzondere mensen was zij het meest bijzonder. Ze ging door als we het op wilden geven. Wat er ook gebeurde. Ze was altijd vrolijk. Tuurlijk was ze wel eens verdrietig om Max enzo, maar het klaarde altijd op. Bij die gedachte word ik weer kwaad.
*flashback.*
"Okay. Wat zullen we doen?" Vroeg Liam. Iedereen dacht na. "I don't know." Zei Harry droog. "Verstoppertje?" "Jaaaaaa!!!!!" Gilde Louis. "Okay jij begint dus met tellen Lou." Lachte Harry. "Okay." Zei hij met een pruillip. "Tel tot 30." "Okkiii!!" Gilde Louis weer. "1...2...3...4...5..." Ik rende naar de keukendeur en pakte een zak chips. Daarna zoefde ik naar boven en duwde me in de kast en begon met eten. "Help!!!!!!" Hoorde ik. Ik negeerde het. Wat echt heel stom was. Ik ging verder met eten. "Niall!! Help!!!" Fuck het was Jenny! Ik deed de kastdeur open en sprong eruit. "MENSEN NIALL KOMT UIT DE KAST!!!" Schreeuwde Louis. Ik drukte hem aan de kant. Ik rende naar Jenny's kamer en zag Max heel dicht bij Jenny staan. Veel te dichtbij. Ik roep de jongens. "Jongens kom snel!!' Schreeuwde ik. "En bedankt trut!" Zei Max en hij sloeg haar echt heel erg hard die haar bewusteloos liet gaan.
*einde flashback*
Een traan rolt over mijn wang. Ik had moeten luisteren. Na de eerste gil al. Maar ik deed het niet. Waarom niet? Omdat ik de meest slechte vader van de hele wereld ben verdomme. Ik ben nu zoow boos op mezelf. Ik sta op en laat iedereen met een verbaast gezicht achter. Ik haat mezelf. Ik stap in de auto en rijd naar de eerste de beste brug. Hij is best hoog. Mooi. Ik stop midden op de brug en stap uit de auto. Ik kijk naar beneden. De auto's op de snelweg onder mij. "Het spijt me." Mompel ik. "Het spijt me. Het spijt me! HET SPIJT ME!!!"'schreeuw ik en ik klim de brug op. Ik buig voorover net ver genoeg om niet te vallen. Tranen stromen uit m'n ogen en ik zie bijna niets meer. Ik buig nog iets voorover en val. Tenminste dat denk ik. Ruw word ik bij MN schouder gepakt en op de brug getrokken. Ik open mijn ogen en zie Danique voor me staan. "WAAR THE FACK DENK JIJ DAT JIJ MEE BEZIG BENT!!" "Laat me met rust." Ik draai me om en stap in de auto. Danique komt me achterna. Ze stapt naast me in de auto. "Niall dit is niet de oplossing." "Ik weet het." Mompel ik. "Waarom Niall. Waarom wilde je van de brug afspringen?" "Omdat ik de meest slechte vader ben die een kind maar kan wensen. Ik ben het leven niet waard. Het is mijn schuld dat Jenny dood is. Het is MIJN schuld!" "Niall doe effe normaal. Het is niet jou schuld." "Oh nee! Wiens schuld is het dan?! Hu!" "Nou euuhm." Mompelt ze. "Exactly! Het is wel mijn schuld! Ik had er voor haar moeten zijn! Maar was ik?! Ik was in die stomme teringkeuken!" "Niall..." "NEE NIKS NIALL!! ROT OP!! IK WIL GEWOON EVEN ALLEEN ZIJN!! IS DAT SOMS TEVEEL GEVRAAGD?!" Ik geef een harde klap tegen het stuur. *TUUUUUUTTT* we schrikken allebei. "H-het spijt me." Zegt Danique geschrokken. "I-ik begrijp het. Ik euhm ik.." Danique stapt de auto uit. En ik blijf achter. Wat bezield me? Ik ben gek geworden. Waarom viel ik uit tegen Danique? Waarom wilde ik van de brug af springen. Waarom rende ik überhaupt weg?

Danique pov.
Tranen springen in mijn ogen als ik de auto uit stap. Ik heb Niall nog nooit zo boos gezien. Sinds dat Jenny er niet meer is is hij zo geworden. Hij kreeg stemmingswisselingen. Hij at bijna niks meer, alleen 's nachts. En hij huilde iedere nacht. Zijn ogen gingen dof staan en was de hele dag chagrijnig. Ik loop naar de auto en rijd naar huis. "Danique!" Liam loopt op me af. "Wat is er met Niall?" Vraagt hij. Dan komen er nog meer tranen. " h-hij wilde van de brug afspringen." Zeg ik huilend. Liam neemt me in een knuffel. "Wat was er met springen?" Vraagt Lindsay die binnen komt lopen. "Niall wilde van de brug springen omdat hij denkt dat het zijn schuld is dat Jenny dood is." Mompelt Liam. Dan komt Lindsay bij ons staan en neemt ons alle twee in een knuffel. Ook bij haar staan de tranen in haar ogen. "Waar is hij nu dan?" Vraagt ze. "Dat weet ik niet." Ik zet grote ogen op. "We moeten hem zoeken!" We rennen het huis uit en stappen de auto in.
Niall pov.
Ik kijk hoe Danique wegrijdt. Nog steeds geschrokken van m'n eigen gedrag. Ik leg mijn hoofd op het stuur, die begint te toeteren maar dat boeit me niet. *TUUUUUUUUUT* Zo blijft het een uur of zo doorgaan. Inmiddels wordt ik gek van het geluid maar ik kan mijn hoofd niet van m'n stuur halen, omdat het zo zwaar voelt. Langzaam van ik in een diepe slaap.
*droom*
'Niall!' Jenny komt op me afrennen. Ze knuffelt me. 'Heei!' Zeg ik vrolijk. 'Hoe was het op school?' 'Oh het was zoow leuk. Ik heb echt superveel vrienden gemaakt en kijk dit is....' Plotseling valt ze tussen mijn armen door. Dan verandert haar gezicht. Overal zit bloed op haar hoofd en lichaam en haar ogen zien wit. 'Je hebt me vermoord Niall! Je hebt me vermoord. Dat zet ik je betaald.' Woede is in haar ogen te zien. 'Je bent anders dan ik dacht. Je bent een MOORDENAAR!!' Ze stormt op me af. Met een mes in haar handen. 'Jij hebt mij vermoord. Nu vermoord ik jou!' Ze lacht kwaadaardig. Het mes komt steeds dichterbij. 'Niall moet dood! Niall moet dood! Niall moet dood! Papa moet dood! Papa!' Het mes komt recht op me af. In m'n buik. Ik val op de grond. Daarna komt het mes in m'n rug. 'Het voelt niet prettig om gedood te worden hè papa?' Ze draait me op m'n rug. Dan steekt ze het mes recht in m'n hart en het is zwart.
*einde droom*
*TUUUUUUUUTTT* Het geluid komt weer op me af. Ik schrik op. Ik kijk naar mijn buik en hart. Gelukkig, het is nog heel. Schuldgevoel kruipt weer in me op. Ik heb haar echt vermoord. Ik ben echt een moordenaar. Als ik er niet was geweest dan.... Dan was ze misschien gelukkig geweest. Dan was ze misschien nu niet dood geweest. Het is allemaal mijn schuld. Het is mijn schuld dat ze dood is. Ik ben een moordenaar. Ik stap weer uit de auto en loop naar de rand van de brug. Auto's flitsen voorbij. Tranen stromen over mijn wangen, iets wat vaker is gebeurt vandaag. 'Niall, denk aan de rest, niemand kan zonder je.' Fluistert een stem. 'Niall niet doen.' Ik negeer het. 'Als je springt los je niks op.' "IK WEET HET!! MAAR WAT MOET IK ANDERS DOEN?! IK BEN EEN MOORDENAAR!! IK VERDIEN HET NIET OM TE LEVEN!!" Schreeuw ik huilend. Een auto stopt achter mij. Het is Lindsay. "Niall!!" Ik heb haar nog nooit zo gezien. Er zitten dikke Wallen onder haar ogen en haar lippen zijn droog. Haar haar zit ook helemaal door de war. Ze rent op me af. Ik neem haar huilend in een dikke knuffel.  'Zie je wel, Lindsay, Harry, Linda, Liam, Danique, Louis, Berna, Zayn, Kaylee, Cill,  maar  vooral Luke heeft je nodig Niall. Het is niet jou schuld. Ga terug naar de rest, en mevrouw paprika, en ga verder met je leven. Alsjeblieft Niall, doe dat.' Zegt de stem weer, en ze heeft gelijk. Maar ik kan het niet accepteren. Ik kan niet accepteren dat het niet mijn schuld is. "Niall, kom alsjeblieft mee naar huis." Huilt Lindsay. "We kunnen niet zonder je. Alsjeblieft kom mee naar huis." Ik druk haar nog dichter tegen me aan en geef een kus op haar haren die slap en futloos op haar hoofd liggen. "Schat?" Vraag ik. Lindsay kijkt me aan. Met rode ogen van de tranen. "Ik kom mee naar huis." Ze glimlacht en drukt me nog dichter tegen haar aan. Dan laten we los en een koude windvlaag draait zich om me heen. We stappen in de auto's en rijden terug naar huis.
Ik zet mijn auto op de parkeerplaats en stap uit. Luke komt op me afgerend met rode oogjes. Iedereen komt naar buiten, met dezelfde rode ogen. Ze komen allemaal op me af en trekken me in een groupshug.  "Alsjeblieft Niall, doe dat nooit meer." "Je bent de beste papa van de hele wereld papa. Ik hou van je." Huilt Luke. "Niall, ik wil je niet kwijt, niet op deze manier. Alsjeblieft!!" Lindsay. We lopen naar binnen en ik kijk op de klok. 10 uur. Ik zucht. Ik ben moeh, op, dood. Ik wil de trap oplopen als Louis me tegenhoudt. "Gast. Bedankt dat je het niet hebt gedaan. Kom hier, carrot." Zegt hij en hij trekt me in een knuffel. Ik glimlach, voor het eerst na al die weken. Ik loop naar boven. Ik loop naar mijn en Lindsay's kamer en plof op het bed neer. Nog 1 keer kijk ik in de spiegel en zie ik Jenny gelukkig en voldaan staan. Ik glimlach. 'Bedankt Niall, voor alles wat je hebt gedaan, ik zal je nooit vergeten.'