Het verhaal Van een gewoon meisje.

Mijn ouders.

Toen vroegen de personen aan de deur om me even mochten spreken. Papa zei direct nee sloeg de deur dicht. Ik vroeg wie het was en hij zei dat het mijn ouders waren. Ik zei maar jullie zijn toch mijn ouders waarop hij zei ik bedoel je biologische ouders.
Toen begon ik zo hard te wenen. Toen Lucas dat hoorde kwam heel zo snel mogelijk naar beneden. Hij trok de deur open en zei sorry maar jullie zijn niet welkom en Twee laat mijn zus gerust en sloeg toen zo hard de deur toe dat het hele kasteel bibberde.
Hij pakte me toen mee naar boven zei dat ik rustig moest worden en dat we even iets leuks gingen doen dus we belden Robin en Andrea op en gingen langst onze geheime gang naar ons speel kasteel.
We hebben toen 's avonds naar onze ouders gebeld en gevraagd of we mochten blijven slapen in het kasteel het was toch ondertussen Vrijdag. En dat mocht. We hadden ook geluk want het was net vakantie. De volgende dag gingen we thuis ontbijten. Toen we thuis aankwamen waren mama en papa helemaal overstuur. Toen we vroegen waarom vertelde ze een heel verhaal.
Dus mijn biologische ouders stonden voor de deur. En vroegen of ze me even mochten spreken waarop mam en pap nee op hadden gezegd en hebben daarom een heel nacht voor onze deur gelegen. Ik, Andrea, Robin en Lucas zijn daarom langs de achter tuin naar school gegaan dat we geen last hadden. Maar toen het speeltijd was stonden mijn "ouders" voor het hek van mijn school. Dat was een beetje raar.
Toen Robin het ook zag zei hij moeten we de bewakers er bij halen voor ze weg te sturen ik zei direct daarop ja en we zijn naar de bewakers gegaan om te zeggen dat ze ons aan het lastig vallen waren. We gingen terug naar huis en hadden dat tegen onze echte ouders gezegd. Na die gebeurtenis op school hebben we ze 2 weken niet gezien.