Ninety-nine

سیرکِ شبانه

هوبی نگاهی به عکس‌هایی که از تازه‌ترین صحنه‌ی قتل گرفته بودن انداخت و گفت:

- خب... من می‌دونم که آدم‌ها توانایی انجامِ کارهای وحشتناکی رو دارن ولی این؟ دوبار پشت‌سرهم اتفاق افتاده و هر دوبار هم پای جئون جونگ‌کوک وسطه؟ لعنتی... این خیلی وضعیت عجیبیه! تازه! من اون فتوکارت رو می‌خواستم.

یونگی چشم‌غره‌ای بهش رفت و گفت:

- فتوکارت؟ تو واقعا جدی‌ای؟ یک‌نفر مرده هوبی! بعد اون‌وقت تو این وسط نگران فتوکارت جئون جونگ‌کوکی؟

هوبی شونه‌ای بالا انداخت و گفت:

- خب نظر من رو بخوای، به‌دست آوردن اون فتوکارت واقعا کار سختیه! من خودم آلبوم آخرشون رو ۳بار خریدم ولی بازم شانس اینکه فتوکارت جئون گیرم بیاد رو نداشتم.

حقیقت این بود که پلیس‌های بخشِ جنایی، همیشه به‌قدری جنازه و خون و خونریزی دیده بودن که به داشتن همچین پرونده‌هایی عادت کنن و خیلی شوکه نشن. برای همین هم همیشه در مواجه با همچین مسائلی، خیلی ریلکس و خونسرد رفتار می‌کردن؛ اما چیزی که این وسط هوبی بهش عادت نداشت، بداخلاق بودن یونگی بود.
همون‌طور که داشتن سوار ماشین می‌شدن تا گزارش‌ها رو به ایستگاه پلیس برسونن، یونگی گفت:

- باورم نمی‌شه! تو خیلی عجیبی.

- چرا یونگی؟ مگه کار اشتباهی کردم؟ چون گفتم ترجیح می‌دم صبحونه به‌جای برنج، سریال بخورم این رو می‌گی؟

یونگی کمربندش رو بست و گفت:

- ایش! من دیگه هیچ‌وقت واسه‌ات صبحونه درست نمی‌کنم.

هوبی با قیافه‌ای معترض به یونگی نگاه کرد و پرسید:

- عه؟ چرا خب؟

- برو به همون جئون جونگ‌کوکِ همه‌چی تمومت بگو برات صبحونه درست کنه!

و بلافاصله ماشین رو روشن کرد و راه افتاد و باقیِ راه؟ با غر زدن‌های مداوم هوبی سپری شد.

***

ارین مورگنشترن، نویسنده‌ی کتاب سیرک شبانه، در بخشی از کتاب خود نوشته:

" مردم اون‌چیزی رو که می‌خوان می‌بینن و خیلی وقت‌ها هم چیز‌هایی رو می‌بینن که بهشون گفته شده!"

وضعیت جونگ‌کوک هم الان دستِ‌کمی از همین جمله نداشت! دوباره رو‌به‌روی لنز دوربین‌ها ایستاده بود و یک مشت دلقک‌ میکروفون به دست ازش سوال‌های مسخره می‌پرسیدن؛ ولی جونگ‌کوک وقتی برای سرگرم کردن این دلقک‌ها نداشت. نمی‌خواست بخشی از سیرکشون باشه؛ برعکس، اومده بود تا کلِ سیرک رو به آتیش بکشه.

شما چطوری توی ماجرای قتل درگیر شدین؟

می‌دونستی لی هارو فن گروه B-Side بوده؟