ოცდამეორე ფოტო

პოლონეთი

პოლონეთში საკმაოდ გრილი ამინდები იყო. ზუსტად ლიზას შეეფერებოდა, მისთვის კომფორტული დღე ასეთ ამინდში იყო.
მენეჯერის მოადგილეს არც თუ ისე მარტივი დღეები ჰქონდა.
ლიზა დილით პირველ სართულზე ჩავიდა სადაც ბიჭები აქა-იქ ისხდნენ. მან ახალი ნაკრების წევრიც გაიცნო
- გიორგი გულიაშვილი ხომ?
- კი. ალბათ თქვენ მენეჯერის მოაგილე ხართ. ლიზა? იმედია არ მეშლება
-კი, ლიზა ვარ მაგრამ თქვენობით ნუ მელაპარაკები. - ლიზამ თბილად გაიღიმა და წავიდა.
ჩაკვეტაძის და მიქაუტაძის ოთახში შეკრებილი ნაკრების მცირე ნაწილი კი ლიზას თანამდებობას განიხილავდა.
- მოვრჩეთ რა არ მინდა ჭორიკანა მეზობელივით ვიყო. - ადგა ჩაკვე
- ხო, ჟორჟ. ვიცით, რომ ლიზა არ გიყვარს მაგრამ ეგ იმას არ ნიშნავს რომ მენეჯერის მოადგილეოაბს ვერ გაუქაჩავს. - ქოჩორაშვილი ჟორჟს ლექციას უკითხავდა.
- ჩემზე ცოტა უფროსია, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს გოგოა და შეიძლება გაუჭირდეს 24 ბიჭთან მუშაობა.
  - სიგუა მის პოზიციას ვერ იგებდა, 50/50 იყო
- ბაზარი არარის მაგრამ, თუ ვერ შეძლებს დააკვირდებიან. გოგოა, სხვანაირად მოგვხედავს, კარგი ყურადღებიანი ადამიანია. - ბუდუმ სიტყვა დატოვა და გარეთ გავიდა
- მე თვითონ წარმოდგენაც არ მქონდა ფოტოგრაფობიდან აქამდე თუ მოვიდოდა ლიზა. მთავარია თავის თავზე იმუშაოს და ყველაფერი გამოუვა. - ლუკა ლოჩოშვილმა ჟროჟს ხელი გადახვია.
ჟორჟმა ლუკას გვერდიდან გახედა
- ერთი თქვენი ომი როდის მორჩება რაა. - გველესიანმა ჟორჟს გაუღიმა
ამაში კი ის ნამდვილად მართალი იყო, მთელი ნაკრები მაგით ინტერესდებოდა.

ლიზა და მენეჯერი სტადიონისკენ მიდიოდნენ. უნდა ენახათ გარემო და შეეფასებინათ

-სერიოზულად? აქ უნდა ითამაშონ?
-არ მოგეწონა?
- გაუჭირდებათ აქ თამაში. ლიზამ ფეხი სტადიონის ბალახს გაკრა როცა ქვიშა ფეხსაცმელზე დაეყარა.
- ხომ ვთქვი.
- რამეს იზამენ ბიჭები. ჩვენ ამას ვერ შევცვლით.
ლიზას მენეჯერმა გვერდიდან გახედა და სასტუმროსკენ გაუძღვა