🚩19: Away from city

316 13 11
                                        

WIN

He was sitting on the sofa that facing my direction. Ang mga siko niya ay nakapatong sa magkabilang tuhod, at diretso lang ang kaniyang tingin sa akin.

A smile suddenly appeared on his lips.

Kumabog na parang tanga ang dibdib ko. Not because I'm nervous, but something about this heartbeat tells me I've been longing for this guy. Now that he's here with me, I just can't calm myself down. It's been a while since we last saw each other. Natatakot ako dahil nanumbalik lahat nang nararamdaman ko sa kaniya. I should hate him for everything he did, but my heart keeps reminding me that he's the same Ren I loved before.

"You're finally home," he said in that soft voice, as if thankful to see me again.

Pumatak ang luha sa aking mga mata. Iba pa rin na naririnig ko sa personal ang boses niya. Sobra-sobra kong na-miss ang presensiya ni Rendy sa loob ng unit ko.

Ngumiti ako, nagpapanic kung ano ba ang marapat kong sabihin sa kaniya.

"K-kumain ka na ba? K-kanina ka pa rito? B-buti nabisita ka. Saglit, i-ipaghahanda kita ng pagkain o maiinom." Lalapit sana ako sa kaniya upang ibaba ang mga dala kong gamit nang tumawa siya. His laughter filled my entire unit. His maniacal laughter reminded me of everything he did on purpose and the damage he caused to me and Adrian's family.

I'm no longer looking at the man I once loved with all my heart, but at someone who wished for my misery.

"Saglit lang naman ako rito, Win. You don't have to do this. Nakakatawa ka naman," sambit niya at saka tumayo sa kinauupuan.

He began to walk slowly in my direction.

Nagulat na lang ako nang bumukas ang pinto ng unit ko at saka iniluwa nito ang dalawang maskuladong lalaki. They were dressed in coats and ties, and wore sunglasses as if the sunlight blinding them. Tumindig sila sa pinto na tila ba hinaharangan ito matapos itong maisara.

"You want me to go in jail? Win, nakalimutan mo na ba ang mga pinasamahan natin? Huh?" His voice was so soothing, it felt like it touched the bare depths of my heart.

Win! Huwag kang magpadala sa panlilinlang niya! Remember Adrian, his parents! The damage it caused him and his family — your heart.

When Ren reached me, his hand touched my neck. His fingers trailed up to my lips, and he pressed them with his index finger, smiling at me.

"Baka naman p'wede nating madaan sa maayos na usap ito, Win," malumanay na sabi niya.

Hindi ako sumagot. My tears kept flowing, born out of shock and longing.

"Baka p'wede iurong mo na ang kaso sa akin. Pakiusap, gagawin ko ang lahat para lang huwag mo nang ituloy ang kaso na 'yon." His face drew nearer, and when he was just inches away, he stopped, locking his eyes on mine as if urging me to agree with him.

"Please, Win," he whispered, and his lips met mine.

The sweetness rushed back, flooding me with all the memories we shared, all the kisses we exchanged, and the happiness we experienced together.

God knows how much I missed him.

But this isn't right.

Bahagya ko siyang itinulak palayo sa akin. Kitang-kita ang pagkagulat sa mga mata niya. Alam niyang mahal na mahal ko siya at alam niya kung paano ako paikutin sa kaniyang palad ngunit sa pagkakataong ito, hindi na ako magpapadala pa sa pagmamahal na meron ako para sa kaniya, dahil matagal nang natapos ang malasakit niya sa akin. He's no longer the Ren that I loved.

The Red Flag Enjoyer (BL)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon