දවස් තුනක් ගෙවිලා ගියා, කකුල් දෙක ටික ටික අමාරු උනත් දැන් මට ඇවිදින්න පුලුවන් උන එක නම් සහනයක්. රාතෝඩ් මැන්ෂන් එකේ ගාඩ්න් එකේ ලස්සනට තියන තණකොළ වල දිගාවෙලා අහස දිහා බලන් ඉන්න මට, එදා මෙහෙදී උන සිදුවීම හොදටම මතක් කලා මගේ තත්වේ, මගේ සීමාව. මගේ සිතුවිලි, මගේ හැගීම්, මගේ සීමාව මන් පාලනය කර ගන්න ඕනේ. ආයුෂ් මතක තියාගනින් උඹව දෲව් ගේ පයට පෑගෙන දූවිල්ලක් තරම් වත් වටින කෙනෙක් නෙවෙයි කියලා.
"ආ...යුවා..."
මගේ කේශු, හැමදාම මට ඉතුරු ඔච්චරයි
"ම්ම්"
"කල්පනා සාගරේ මල් වනේ වගේ, මොනවද බන් හිතන්නේ"
මන් ගාවින්ම දිගෑදුන මගේ කේශුට මම කීවේ, ඌ හීනෙන්වත් හිතන් නැති දෙයක්. සමාවෙයන් අයියේ.
"බාර් එකට යන්න ඕනේ, වැඩක් ඉල්ලන්. යූෂ් මැරුණා බන්."
"ඒකේ තේරුම"
"මම ආයෙත් නටන්නෑ බන්, පන්සලේ හාමුදුරුවන්ටත් කියපන් වෙස් අදින්න කෙනෙක්ව හොයාගන්න කියලා."
"උඹ මරු කියවනවද?"
"නෑ. ආය මම නටන්නෑ."
"යකෝ තෝ උඹේ මාස්ටර්ගේ උරුමක්කාරයා. ඒ මනුස්සයාගේ බලාපොරොත්තු. උඹට පිස්සුද බූරුවෝ."
"මාස්ටර් ට තියන ණය මට සන්සාරයටම ගෙවන්න බෑ. මාස්ටර් මට සමාව දෙන්නේ නැති වෙයි. ඒ නිසාම මට ජීවිත කාලෙම හෙන ගහයි."
"මේකට වග කියන්න ඕන එවුන් අර ඇතුලේ සැපෙන් ඉන්නවා. හිටපන් උන්ට මම."
එහෙම කියලා කේශුවා ගේ ඇතුලට දිව්වා, මාත් අමාරුව පැත්තකින් තියලා දිව්වේ. මූ මොනවා කරයිද දන්නෑ. ඒත් යද්දිත් මම පරක්කු වැඩියි. කේශුවා මම යද්දිත් දෲව් ගේ කොලර් එකෙන් අල්ලන්. රුද්‍ර නවත්තන්න හැදුවත් දෲව් එයාව නැවැත්තුවා. දෲව් ගේ ඇස්වල බැල්ම ගිනි ගන්නවා වගේ. අනිත් පැත්තෙන් කේශුවත් මකරෙක් වගේ ගිනි පිඹිනවා.
"නිශාන්ත්, දෲව් ව අතාරින්න"
"අතාරින්න....,?අනේ පලයන් කැස්වටුවෝ යන්න."
"කේශුවා please"
"එහෙනම්, උඹ බොරු කීවේ කියපන්"
YOU ARE READING
❤️🔥ආයුෂ්❤️🔥
Romanceජීවිතයේ සමාජ යදම් බිද දමමින් පියාසර කරන්නට දගලන පුංචි දගකාරයෙක්. අභිමානවත් පෞර්ෂයකට උරුමකම් කියන, ඉන්දියන් රාජ්පූත් කෙනෙක්, ගෞරවය ඉහ මුදුනින් සැලකූ ආඩම්බරකාරයෙක්. ආයුෂ්. එන්න ආයුෂ් ගේ ඉරණම විසදන්න.
