Ben okuldan nefret ederim, daha doğrusunu söylemek gerekirse okuldaki çocuklardan.
Beş hafta önce, onlar bana vurmaya ve hakaret etmeye başladılar ve ben bunu gerçekten de
sevmiyordum. Artık eve sık sık kanlı bir burun ya da morarmış gözlerle dönmeye başladım. Öğretmenler hiç bir şey yapmıyordu. Çünkü bu onları ilgilendirmiyordu.
Hayatım yavaş yavaş cehenneme dönüyordu.
Evet, Eğer benim annem orada olmasaydı hayatım daha da kötü olurdu. Annem her zaman benim içim orada olurdu.
O her zaman bana bakardı. Ona her şeyi anlatırdım ve o bana tavsiye verirdi. Ben onun söylediklerini yaptım ve işe yaradı. Artık onlar bana yaklaşamıyordu bile. Anneme sınıftaki çocukları anlattığımda bana daha çok tavsiye verdi. Benim annem en iyisiydi. Fakat bugün, Yeni bir çocuk geldi ve onları umutlandırdı ki her şey yeniden başlamıştı. Eve burun kanamasıyla birlikte gelmiştim.
"Okul nasıl geçti balım?"
"Berbat, Yeni bir çocuk geldi ve diğer çocuklar ile bana karşı koydu.''
"Anlıyorum, Onlar burnuna yeniden mi vurdu?"
Başımı salladım.
"Benim zavallı bebeğim. Şimdi ne yapacağız?"
Yavaş bir şekil de koltuğa oturdum ve ona bakmaya başladım.
"Onların hepsini öldüreceksin."
"Tamam, bunu yapacağım anne." Diye sessizce fısıldadım ki diğer insanlar beni mezarlıklarından duymasınlar.
Ayağa kalkarken tek şunu düşündüm;
"Benim annem en iyisi."
