666... Bu rakamı duymuşsunuzdur. Şeytanın numarası-rakamı-olarak bilinir. Ve bazı filmlerde şeytanla telefonla konuşuluyorsa bu numara aranır. Bir gün bu benim kafama takıldı. 666 numarasını aramayı aklımdan geçirdim. Ama cesaret edemiyordum. 3 arkadaşımı evime çağırdım ve bunu birlikte yapmamız gerketiğini düşünüyorum diyerek onları ikna ettim.
Ama kendi telefonumdan arayamazdım, korkuyordum. Arkadaşımın telefonundan arattırmaya karar verdik. Arkadaşım korku içinde numarayı çevirdi. Korkulu gözlerle telefon ekranına bakıyorduk. Telefonu hoparlöre aldı ve 4 ümüzün ortasına koydu. Çalıyordu. Çalarken garip sesler çıkartıyordu. Bildiğimiz bir ''Biip biip''sesi değildi bu. Ses değişik geliyordu. Değişik, tanımlanamaz bir şekilde. Sonra bütün sesler kesildi. Bir anda yaşlı bir ses öksürme gibi bir ses çıkardı. Arkadan çığlık sesleri geliyordu. Sanki İşkence görülüyormuş gibi. Telefonun sahibi olan arkadaşım telefonu eline aldı ve dalga geçer gibi seslerin taklitlerini yaptı. Adamla dalga geçmeye başladı. Adam ''Hala bir şansınız var.''dedi ve sustu. Arkadaşlarım telefonu elden ele gezdirerek dalga geçiyorlardı. Ben köşede sadece izliyordum.Telefona elimide sürmedim, sesimi de çıkarmadım.Telefondaki ses bir anda inanılmaz derecede korkunçlaştı ve ''Ölmek için yalvaracaksınız''diye bağırdı. Hepimiz gerçekten korktuk ve sesimizi kestik. Sonra rahatsız edici çığlık sesleri ön plana çıktı ve telefonun ekranı karardı. Kırmızı bir yazıyla ''siz kaşındınız'' yazıyordu.
Bu olaydan sonra hepimiz etrafımıza çok dikkatli bakınmaya başladık. Bir şey olacak diye çok korkuyorduk. Akşam olunca arkadaşlarım eve gitti, ben de yalnız kaldım. Yarım saat sonra arkadaşlarımın eve varıp varmadıklarını merak etmeye başladım ve arkadaşımın ev telefonunu aradım. Annesi telefona çıktı ve ''Alo ?'' dedi. Arkadaşımın gelip gelmediğini sorunca ''bana 5 dakika önce sizde kalacağını söylemişti.''dedi. Korkudan ağlamak üzereydim. ''Bizde değil'' dedikten sonra anneside büyük bir telaş yaşadı. Diğer arkadaşlarımın ev telefonlarını aradığında da anneleriyle aramızda aynı diyalog geçti. Konuşmalardan hemen sonra onların telefonlarını aramayı düşündüm. Telefon çaldı ve açtıklarında nefes sesleri duyuluyordu. Aynı o yaşlı adamın seslerine benziyordu.
Sonra arkadaki çığlıklar tekrar duyulmaya başladı. Ama bu çığlıklar tanıdığım kişilerindi... Tahmin ettiğiniz gibi, çığlıklar arkadaşlarımındı. Ama sesimi çıkaramadım. Korkuyordum hala. Elimden sadece telefonu kapatmak ve polise haber vermek geldi. Sonra korku içinde yatağa yatıp uyumaya başladım. Uyandığımda annem kapıda bazı adamlarla konuşuyordu. Pijamalarımla annemin yanına gidip neler olduğunu sordum. Annem bana hüzünlü hüzünlü bakarak ''arkadaşların...Kanalizasyonda vücut parçaları bulunmuş...''dedi. Çok şaşırmıştım. Yababileceğim bir şey yoktu her zamanki gibi. Onlara yardım da edememiştim. Her zaman korkağın tekiydim zaten. Her zaman olanları sadece izlemekle yetinirdim...
Yazar: Efe Aytekin
