Mafya'ya Mahkum +18 (BxB)

1. Bölüm

Bazı hayatlar vardır insanlar onu sana yaşatmaz
Yaşatmayanlar dışardan kişiler değil en yakınınız olur
Anne olur baba olur

Hayatta ki en büyük şans bana göre ebeveynlerdir
Eğer onlar iyiyse hayata 1-0 önde başlarsın belki de çok daha fazlası
Biz eksilerde doğmuştuk

Her zaman düşünürüm bu kuyunun dibi var mıdır?
Dibinde dibi vardır yeter ki düşmeye meyilli ol
Çelme takanın aileden biriyse yani çekirdek aileden biriyse yerden kalkmayı hiç istemezsin çünkü bilirsin ki kalktığın zaman o çelme yine takılacak ve sen önce ki seferden daha fazla incineceksin

Alıştım demek bir beyin yanılsamasıdır
Kendimizi kandırmanın en kolay yolu
Et ve tırnak gibi denir aile bağları için yada belki daha fazlası

Ben 20 yılımı kurtulmak için mücadele ederek geçirdim
Baba demeye 40 değil milyonlarca şahit olsa inanmayacağım bir adamın elinde heba oldu gençliğim

Şimdi bir aracın arkasında yediğim 20 yılın cezasını çekmek için kim bilir beni ne kötülüklerin beklediği bir hapishaneye gidiyorum
Bilmiyorum, hissediyorum
Hislerime güvenirim beni iyi bir şey kolay kolay bulmazdı

Araç durunca yanımda ki Askerler inerek benim inmemi beklemeye başladı
Derin bir nefes alarak araçtan indim
Askerler eşliğinde dış kapıdan içeriye giriş yaptık

Avluya girer girmez ilk gözüme çarpan tellerin arkasında dolaşan mahkumlardı
Bir kaç mahkumun bakışları bana dönmüş dikkatle beni inceliyorlardı
Bir asker beni hafif itince yürümeye devam ettim

Beni içerde bir odaya alıp soyunmamı söylediler
Elim zor kalkıyordu ama yine de dediklerini yaptım kimsenin bana dokunmasına şu an tahammülüm yoktu
Yaklaşık 1 haftadır doğru düzgün bir şey yemiyordum

Zaten zayıftım iyice zayıflamıştım
Ben soyununca bana kıyafet verdiler hepsini giyindim
İki görevli yanıma gelip dosyama bakmaya başladı
Görevlilerin şaşkınlıkları yüzünden okunuyordu

Çünkü okuduklarını akılları almıyordu

İsim soyisim: Berkay Aslan
Yaş: 20
Okul: ilkokul mezunu
Çalıştığı işler: serbest
Suç geçmişi: Yok
Kardeş sayısı: 1
Kilo: 65
Boyu: 175
Suçu: kasten adam öldürmek

Benim hayatımın özeti bu kadardı
Bana kalsa bu kadar uzun yazıya değmezdi
Ömrü elinden alınmış bir çocuk demek beni daha iyi tanımlardı
Görevliler beni sağlık kontrolünün yapılacağı yere götürüp bir dizi test yaptılar

Sonuçlar ne çıkacaktı bilmiyorum ama benim yaşamak gibi bir derdim yoktu
Sonunda işleri bitince beni koğuşuma doğru yürütmeye başladılar
Koğuşun önüne gelene kadar bakışlarımı yerden hiç kaldırmadım

Önünde durduğumuz kapının kilidi açılınca benim için kapıyı açtılar
Bakışlarım yerde olacak şekilde koğuşa girdim
Beni getiren görevli

"Aranıza yeni biri geldi umarım ona iyi davranırsınız kesinlikle sorun istemiyorum"

Görevli gardiyan bir kaç öneride bulunup bana yatacağım yatağı gösterdi ve çıktı
Sessizce yatağıma doğru yürümeye başladım

"Hoşgeldin çocuk"

Bakışlarımı orta yaşlarda ki bir amcaya çevirip başımı yukardan aşağıya indirim saygı gösterdim

"Koğuş sorumlusuna bu şekilde davranamazsın"

Sanırım ayağımı içeri atar atmaz ilk dayağı yiyecektim
Genç olan adam üzerime doğru gelirken amca onu durdurdu

"Bırak çocuğu görmüyor musun acısı gözlerine kadar vurmuş belli ki konuşmaya hali yok"

Bakışlarımı onlardan çekip yatağıma oturdum gerçekten ne konuşmaya ne yaşamaya hiç halim yoktu
Yatağa upuzun uzanıp üst ranzanın alt kısmını izlemeye başladım
Zaman boldu ranzada ki en ufak izleri bile ezberleyeceğime emindim

Benim bu hapishane de ki en güzel manzaram orası olacaktı
Çünkü ölene dek hiç bir şey yapmaya niyetim yoktu