Mafya'ya Mahkum +18 (BxB)

24. Bölüm

"Bugün çıkıyorsun Berkay"

Titrek bir nefes verip Saruhan'a baktım
Stresliydim. Selen beni görünce ne yapacaktı?
Bana nasıl davranacaktı bilmiyordum
Korkuyordum

"Korkuyorum"

"Kardeşin için korkma onunla kenetlenip mutlu olacağını biliyorum"

Evet ama her zaman yarım kalacak bir mutluluk
Hayatta ne zaman tökezlersek her zaman geçmişi hatırlayıp en büyük kötülüğü yine kendimize yapacağız

Bizim tamamen aydınlık tarafa geçmemiz imkânsız
Selen karakter olarak zayıftı
Hemde çok zayıf gidince nasıl bir tepkiyle karşılaşacağım ister istemez beni korkutuyordu

"Bilmiyorum onun yüzüne nasıl bakacağımı bile bilmiyorum"

Gözlerim dolmuştu. Hassas olan tüm duygularımdan nefret ediyordum.
Zayıf olmak bana göre değildi hem kendimi hem kız kardeşi mi korumam gerekiyordu.

"Benim hayatım da kolay geçmedi ama senin kadar acıyı saf haliyle yaşamadım. Hiç bir zaman güçsüz bir insan olmadım.
Seni koruyup kollayacağım ömür boyu himayem altında olacaksın. Benimde senin hakkında bir korkum var Berkay"

Şaşkınlıkla gözlerine baktım

"Nedir?"

"Seni herkesten koruyabilirim ama ya kendinden?"

İç çekip boş bakışları mı duvara sabitledim
Boğuk sesimle

"Ben bir günde bu hâle gelmedim. Benim için çok geç"

Bir süre sessizlik oluştu

"Keşke daha önce yetişebilseydim sana"

Burukça gülümsedim

"Keşke"

Kaç sene geçmeliydi üstünden?
Kaç sene de dinecekti acım?
Bilmiyordum
Belki de hiç dinmeyecekti kim bilir?

Dünya da beni daha büyük acılar bulmaz derken her zaman bir üst seviyeye ulaştım
İnsanlar başarı seviyesi atlarken ben her zaman acının bir üst seviyesine atladım

Hissetmeyi unuttuğu mu düşündüğüm zaman en büyük yanılgı mı yaşadım
Neden mi?
Çünkü hâlâ hissediyordum acıyı en derinden
Gözlerim dolana kadar, dizlerimin bağı çözülene kadar...

Midemin kasılmaları, başımın uyuşmaları.
Zamanla oldu bunlar
Ben içime attıkça içimde kaldı tüm kötü şeyler
Hastalık oldu bedenime, ruhuma düzelemedim
Yıkılmış bir enkazı tamir edemedim

Baştan inşa etmeye ise hiç gücüm yetmedi

Oturup düşünmedim değil neden biz?
Sadece biz değil tüm dünyada bu dertten muzdarip binlerce insan var
Ama neden bir şey yapılmıyor kötü insanlara?
Eğri olan bir insanın düzgün olmasını neden bekliyorlar?

Aslında kimseden bir şey beklememeliydim
Kendi sorunları mı kendim halletmeliydim
Etrafımda ki herkesin başı deve kuşu misali kumun içindeyken onlara güvenmemeliydim

Kendimi suçlamadığım bir günüm yoktu
Olmayacaktı
Olacak olan şeyler gözümün önünde olsa da aklım kesmedi engel olamadım

İki güçlü kol belimi kavrayıp bir burun boynuma yaslanınca irkildim
Kalbimin hızı artarak beni boğacak duruma geldi

"Lütfen çekil seni incitmek istemiyorum"

Elimi kalbimin üzerine koyup onu yatıştırmaya çalıştım
Olmuyordu

"Gerekirse beni incit ama kendini incitme"

Ellerimi kollarına sarıp açmaya çalıştım ama izin vermedi
Gözyaşlarım gözüme hücum edip hıçkırmaya başladım
Dayanamıyordum. Yüküm bana ağır geliyordu
Dokunulmaya bile tahammül edemiyordum

Kollarını çözemedikçe daha fazla ağlamaya hıçkırmaya başladım
Sonunda kendimi bırakıp sadece ağladım
Konuşmadan bile olsa desteğini her zerrem de hissettim

Biraz sakinleşince durup düşündüm

"Ben sana yüküm"

Nefesini boynuma verip

"Senin yükünü taşıyabilirim. Sadece bana izin ver."

"Bunu neden bu kadar istiyorsun?"

"Bilmiyorum"

Her zaman ki cevapsız kalmış sorulardan bir tanesi daha