THE CLIQUE [18+]

ROZDZIAŁ 13

Jeśli rozdział Wam się spodoba, to kto wie - może nie będziecie musieli długo czekać na kolejny? 🥀

#thecliqueMK

RAIN

Stałam przed ogromnym lustrem w holu, a moją twarz zdobiła niepewność.

Obróciłam się raz jeszcze, uważnie przyglądając się każdemu detalowi mundurka.

Starannie skrojona marynarka w odcieniu szlachetnego bordo ze złotymi elementami, leżała perfekcyjnie. W towarzystwie tego samego koloru spódniczki z zakładkami i śnieżnobiałej koszuli, prezentowałam się formalnie i z klasą. Wystarczyło tylko spojrzeć na te ubrania, by zauważyć, że były kwintesencją ponadczasowej elegancji, nieskalanej przez modowe trendy i upływ czasu.

Krawat jednak zostawiłam w pokoju, nikt nie byłby w stanie mnie zmusić, żebym zawiązała go sobie na szyi. Zamiast białych podkolanówek założyłam czarne rajstopy – o ile dobrze doczytałam, Trinity Leading School zezwalało na drobne zmiany podczas chłodniejszych pór roku.

Jedynym, co tak naprawdę budziło moje obrzydzenie, były lakierki.

Paskudne gówno.

Zarzuciłam torebkę na ramię i spojrzałam na ekran telefonu.

Daphne: Czekam pod bramą :)

Wsunęłam urządzenie do kieszeni marynarki, po czym pospiesznie wyszłam z domu.

Nie chciałam jechać do szkoły z Axelem, dlatego cieszyłam się, że samochód Daphne wrócił z naprawy na czas i mogłam się zabrać z nią. Wiedziałam, że Harry był gotowy, by odstawić mnie pod bramami TLS, ale jakoś nie mogłam się przekonać do korzystania z usług prywatnego kierowcy.

- Gotowa? – Lovett posłała mi szeroki uśmiech, gdy tylko wsiadłam do auta.

- Jest jakaś inna odpowiedź niż tak lub nie? Sama nie wiem – prychnęłam, a ona zmrużyła powieki.

- Jeśli ja jestem w stanie tam przeżyć, to ty też dasz radę. – Puściła mi oczko i odpaliła silnik białego Lexusa.

Przez krótką chwilę towarzyszył nam jedynie dźwięk powolnej melodii płynącej z radia. W końcu jednak dziewczyna wzięła głęboki oddech, zerkając na mnie kątem oka.

- Czemu tak wybiegłaś z imprezy, co?

Przełknęłam gulę w gardle.

Od razu po tym, jak opuściłam pokój Gabriela – pobiegłam do wyjścia. Nie byłam w stanie zostać dłużej w jego domu ani przebywać w jego obecności. Mogłam wrócić do salonu i powyzywać go przy wszystkich. Wyrzucić mu, że był pieprzonym świrem, ale odpuściłam. Wolałam iść do domu i zapomnieć o tym, co do mnie mówił i jak się zachowywał.

- Przesadziłam z drinkami, jeszcze chwila i wymiotowałabym dalej niż widzę, wybrałam mniejsze zło – skłamałam. Nie czułam się dobrze, gdy rzucałam jej w twarz najgorszą wymówką, jaką mogłam wymyślić, jednak nawet coś takiego było lepsze, niż opowiadanie o niedorzeczności sytuacji w pokoju Fortwella.

- Tak właśnie myślałam. – Zaśmiała się. – Ledwo stałaś na nogach – dodała.

Szkoda tylko, że nie dzięki drinkom, a z uwagi na paraliżujący strach, który w tamtym momencie opanowywał mnie od stóp aż do czubka głowy.

***

- Ja pierdolę... - szepnęłam, kiedy uniosłam wzrok, by objąć spojrzeniem swoją nową szkołę.

- Trochę jak Hogwart, co? – Daphne parsknęła śmiechem. – Mówiłam, postawili to pewnie z pięćset lat temu.

Główny budynek, zbudowany z ciemnego kamienia, przypominał fortecę. Miałam wrażenie, jakby strzeliste wieże patrzyły na nas z góry i niczym strażnicy - śledziły każdy nasz ruch. Wszędzie wokół rozciągały się perfekcyjnie przycięte żywopłoty, a zaraz za nimi dumnie pięło się wzgórze, całe porośnięte wrzosami. Po lewej stronie, tuż obok ogromnego dębu, znajdował się wyłożony kocimi łbami dziedziniec, po którym przechadzało się sporo uczniów.