"ကောင်းလား....နှမလေး"
"ဟင့်အင်း.......ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ"
"နှမလေးဟာတွေ ဒီမှာကြည့်ကြည့်"
မိမိစပ်ပတ်ကို နှိုက်ထားသော ဦးစိုးသွင် လက်မှာ ခပ်ချွဲချွဲအရည်တွေဖြင့် စိုရွှဲပေကျံနေသည်။
"ဟင့်အင်း....ရှက်တယ်"
"မရှက်ပါနဲ့ကွာ......နောက်လင်မယားတွေဖြစ်ကြရင် ဒီထက်ပိုဆိုးမှာပဲလေ"
"ဦးစိုးကို ကြွယ်ယူပါမယ်လို့ ပြောဖူးလို့လား"
"ဟာ........အဲလိုတော့ မရဘူးလေ။ ဟောဒီက ယောကျ်ားကြီးရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေက ဒီမိန်းကလေး မယူတော့ရင် ရေစုန်မျောပြီပေါ့"
"ခစ်.........ခစ်။ ဒီစကားက ကြွယ်ပြောရမှာလေ"
အတည်ပေါက်ကြီးနှင့် နောက်တတ်သော ဦးစိုးသွင်ကို ကြွယ်ကြာလေ ကြာလေ ပိုသဘောကျမိလာသည်။
လျော့ကျနေသော ထမိန်စကို ခါးတွင်ပြန်ဝတ်ရသည်။
"ဟင်....ပြန်တော့မလို့လား"
"ဟယ်.....ဦးစိုးကလည်း အချိန်ကြည့်အုံး။ အခုတလော အမေကလေ ကြွယ့်ကို ဘာသင်္ကာမကင်းဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး။ မျက်စိဒေါက်ထောင့်ကြည့်သလိုကြီး ခံစားနေရတာ"
"ဟာ....မပြန်ပါနဲ့အုံး.....နှမလေးရယ်။ ဦးကြီးလည်း တော်တော်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီမှာကြည့်အုံး"
ဦးစိုးသွင်က သူ့ပေါင်ကြား ခေါင်းငုံ့ပြလိုက်သည်။
ဟင်။
ဝတ်ထားသည့် လုံချည်ကြား ထောင်ထွက်နေသည့်အရာတစ်ခု။
ဒါက ဘာကြီးလဲ။
တကယ်တော့ ဒီနေ့က တော်တော်အဆင့်တက်ခဲ့သည့်နေ့ပင်။
ပုံမှန်ရက်တွေဆို နမ်းကြ၊ ဖက်ကြ။
မသာကာ ကြွယ်နို့တွေဖင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ခံရုံမျှသာ။
ကြွယ်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ စိတ်တိုင်းကျ ကိုင်တွယ်နေပေမဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကိုတော့ ကြွယ် မကိုင်ရဲပါ။
ကြွယ်အတွက် သူ့ရင်ခွင်ကျယ်မှာ မှေးတင်ရုံမျှဖြင့် လုံခြုံသွားသလို ခံစားရသည်။
YOU ARE READING
ရမ္မက်စီးချင်း
Romanceသပွတ်အူလို ရှုပ်ထွေးပွေလီလှတဲ့ ဒီလူ့ဘဝကြီးမှာ ကိုယ်လိုချင်ခဲ့တာ စစ်မှန်တဲ့ချစ်ခြင်းတရားတစ်ခုတည်းပါ။
