Tukso ng Dugo

Kabanata 13

I was sitting on the white sand while watching the sunset. All I can hear is the sound of the ocean hugging the seashore.

It was me alone, hindi ko rin alam kung bakit. Basta ako lang magisa sa lugar na ito.

Ang lungkot sa pakiramdam, iniwan naba nila akong lahat? Bakit pa ako magtatanong, lahat naman kasi sila itinataboy ko palayo.

Niyakap ko ang aking sarili dahil sa lamig ng hangin na nagmumula sa dagat.

Ang swerte ko dahil ang dami nilang nagmamahal sa akin but I was too damn to avoid them in my life. Haay.

Maya-maya ay may naramdaman akong papalapit sa akin. Sandali lang ay yumakap siya mula sa aking likuran.

Isang pamilyar na pakiramdam, init na nagmumula sa nagiisang taong pinagsisihan ko kung bakit ko binitawan.

"Nielven." bulong ko. Humigpit naman ang pagkakayakap niya sa akin. Totoo ba'to? No! Hindi ito bato.

Talagang andito siya at nakayakap sa akin? I missed this, I missed him the most.

Kumawala ako sa pagkakayakap niya upang iharap ang sarili ko sa kanya.

And there he is, staring at me. "Sobrang miss na kita. Alam mo ba yun?" sabi ko sa kanya pero hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakakatitig sa mata ko.

"Uy! Magsalita ka naman, hindi mo ba ako na-miss?" I said with a sad voice.

Still, hindi siya sumagot. Hinawakan niya ako sa pisngi. I smiled at him, his touch makes me shiver.

"Nielven mahal kita." I said again. He smiled at me.

Pero bakit parang nawawala siya. Unti-unting naglalaho ang imahe niya sa harap ko.

Iiwan niya ba ako ulit?

Hindi! Hindi ako papayag. Hindi pwede.

"No Nielven! I need you!" I screamed but bigla na siyang nawala.

I cried because of too much pain.

"Nielven.."*sob

"B-bumalik *sniff kana."

"Jansen!"

Agad akong napamulat dahil sa sigaw ng taong nasa harap ko. Crap! That was only a dream. I thought that was really happening. *sigh* He again, hanggang sa panaginip ayaw niya akong lubayan.

"Are you okay? Bakit ka umiiyak habang natutulog?" alalang tanong sa akin ni Rio. Nakatulog pala ako dito sa office.

"I'm okay. Ang OA mo naman boss." pabiro kong sagot sa kanya habang pinapahid ang mga luha sa pisngi ko. Langya, kahit natutulog pala iyakin na ako.

Ginulo niya ang buhok ko bago tinungo ang table niya. "Ikaw talaga, pinakakaba mo ako lagi." sabi niya pagkaupo.

"Huwag ka kasing masyadong nagkakape, nagiging nerbyoso kana e."

"Haha. Sige, babawas-bawasan ko na simula ngayon." Haha. Sumakay naman ang loko.

"Good. Sabi mo yan."

"Oo. Uhh---Sen?"

"Why oh why?"

"Pakibili naman ako ng coffee sa labas."

Pft.

"Hahaha." dami naming tawa ng dahil dun.

Ganyan yan e, sinasakyan lahat ng kalokohan ko kaya hindi ko maitapon. Haha.