TAM İSABET

14. KUTLAMA

instagram; cordeleima
twitter/x; cordeleima
wattpad; cordeleima

bölümden sonra twitter'a bekleniyorsunuz. #Tamİsabet tag'ini kullanmayı unutmayınnnn ^^

14. KUTLAMA

Lady Gaga & Bruno Mars, Die With A Smile.

Birkaç saat sonra, yeni bir seneye girecektik.

Geçtiğimiz sene yaşananları arkamızda bırakmak için bize verilen en güzel şans, bence yılbaşıydı. Her yılbaşında, bir sonraki senenin hedeflerini belirlemek, yeni bir sene için hazırlık yapmak içime bahar dolduruyordu sanki. Yeni seneye girmeyi, her seferinde iple çekiyordum.

Ve bir de her sene yılbaşına yakın olduğundan, yılbaşı ile birlikte kutladığımız bir şey daha vardı. Babamın futbol hayatının yıldönümü. Aslında direkt olarak futbola başladığı tarih değildi. Galatasaray için imza attığı ilk gündü.

Ve babamın için, en çok kutlanması gereken de buydu. 29 Aralık tarihi, Boran Erdem'in miladıydı. Ve bu sene de babamın futbol hayatının otuz beşinci senesiydi.

Hem onun adına düzenlenen hem de yılbaşı için olan yemeğe gidiyor olmak, içimi kıpır kıpır ediyordu. Her ne kadar futboldan hala nefret ediyor dahi olsam, babamın mutluluğu gözlerinden bile okunduğundan ötürü, bugünlük bu nefretimi yok sayabilecek kadar yüce gönüllüydüm.

Bir de yeni yılı, sadece aile içinde karşılamaktansa kalabalık ortamlarda karşılamayı daha çok seviyordum. Etrafım ne kadaar kalabalık olursa yılbaşına girerken sene içinde o kadar az yalnız kalırım gibi hissediyordum.

Saçmaydı belki bu düşüncelerim ama senelerdir buna inanmıştım ve bu saatten sonra da bunu değiştirecek değildim. Batıl inançlarımla gayet mutluydum.

Bu yemeği düzenleyen takımdı. Her şeyi onlar ayarlamıştı. Ve takım tarafından düzenlenen bu çifte yemeğin olacağı yer, İstanbul'un belki manzarası en güzel restoranı olabilirdi. Buraya daha önce de gelmiştik, ailecek. Vazgeçilmez aile yemeği mekânımız bile olabilirdi hatta.

Ve bugün, hiç gelmediğimiz kadar kalabalık olacaktık.

Neslihan beyaz bir elbise tercih ettiğinden dolayı, ben beyaz giyinmemiş, onun yerine biraz daha resmiyete kaçmak amacı ile siyah bir takım giyinmiştim. Ama takımın içine giyindiğim dantel büstiyeri giydiğime pişman olmamış değildim. Daha sonra başka bir kombinimde, direkt sade olarak giyseydim daha hoş duracağına emindim.

Ama artık geçti. Çünkü babam tarafından kullanılan araba, mekânın önünde çoktan durmuştu. Hava kararmaya başlamış, mekânın önünde dizili duran arabalar ise herkesin çoktan geldiğini belli ediyordu. Biz geç kalmamıştık, babam assolist olarak en sona kalmak istemiş ve yavaş kullanmıştı.

Babamın park ettiği arabadan sırayla inip herkesin inmesini beklediğimiz sırada, yavaş ve hafif seker adımlarla bize doğru yaklaşan bir adet, babamın bizden çok gördüğü topçusunu gördüm.

Aslında son zamanlarda, ben bile babamdan çok görüyordum onu ama bu durum, babamı kıskanmamı engelleyecek bir seçenek değildi tabi ki de.

Doruk Acar bize doğru yaklaşırken babam da anneme, mekân bizden yirmi metre bile uzakta olmamasına rağmen kabanını giydiriyordu. Gülerek onları izlediğim an, Doruk'un ne kadar yaklaştığını gözden kaçırmıştım ama babam ve annemi izlemek daha hoştu.