The Public Stunt

Episode 28: Punch

"Anong sinabi mo?" Nagsimulang sumikip ang dibdib ko sa bawat paghakbang pabalik kina Jarren at Hope. Namalayan ko na lang na nagpipigil na ako ng hininga at ang lahat ng init ay nagtitipon-tipon patungo sa ulo ko.

Hope just stared at me with that irritating evil grin. I wanna punch her face.

"Why?" Her evil grin turned to be the most sarcastic smile that I have ever seen in my entire life. God knows how much it will burn on my mind for the rest of my life, "are you mad now just because of the truth that I just clocked you?"

"Truth?" Huminga ako nang malalim, pilit na pinapakalma ang sarili. I cannot give her the benefits of showing how I was affected by her shit. I will fake my irritation until I make it. Naging sarkastiko na rin ang pagngiting ginawa ko. Jarren tried to hold me in my arms but I just throw his hand away.

I centered my raging eyes at Hope, "nanggagago ka ba?"

"Why?" she laughed as if there is something to laugh about with my statement. Na para bang bentang-benta sa kanya ang sinabi ko na para sa kanya ay isang joke. I looked like a joke to her.

And then her smile faded and she raised an eyebrow at me, "walang mali sa pagsasabi ng katotohanan, Fyang. And I wil never be sorry kung up until now, hindi mo pa rin matanggap na hindi ka mahal ng mga magulang mo kaya ka nila iniwan sa bahay-ampunan."

The flaming pain on my chest is making me numb. Kumakalat iyon papunta sa buong katawan ko, hanggang sa namalayan ko na lang na nakakuyom na ang mga kamao ko. Ang kumukulong hapdi mula sa dibdib ko ay unti-unting umaakyat patungo sa ulo ko.

"Na hanggang ngayon, malas ka! No wonder why naging mang-aagaw ka, wala ka nga palang masayang childhood! Kaya deserved mo ang lahat ng kamalasan sa mundo, Fyang, and I will bring that to you--"

My fists landed on her cheeks. Natigilan siya. Natigilan si Jarren. Pero ang mga luhang nag-uunahan pababa ng pisngi ko? Nagpatuloy lang sa pagitan ng pag-titiis ko sa mahapding kirot sa dibdib ko at sa nakakapasong poot na namamayani sa isip ko.

"Why did you punch me?!" Hope went hysterical, she is about to hit back but Jarren is so quick to stop her. May dugong tumagas sa gilid ng kanyang labi.

Nagpumiglas siya mula sa pagkakapigil sa kanya ni Jarren, hanggang sa bigla siyang nakawala. She is about to slap me when my palm landed first on her cheeks. Nang muli siyang humarap sa akin ay sinampal ko siyang muli. This made her lost her balance, napakapit siya sa pader. Namula pang lalo ang mga pisngi niya, hindi dahil sa galit o pagkapahiya, kundi dahil sa mga sampal ko.

"Fuck you!" She yelled.

"Fuck you more! Wala kang alam!" My uncontrolled sobs started to pester the way how I speak. Nagtaas-baba ang mga balikat ko habang dinuduro ko siya, "wala kang alam sa lahat ng hirap na naranasan ko para sabihan mo akong deserved ko ang lahat ng mga kamalasang naranasan ko! Hindi mo alam lahat ng tiniis ko para lang malagpasan lahat ng hirap sa buhay! At lalong wala kang karapatan para magsabi ng kung ano-ano sa buhay ko dahil kung ikaw ang nasa pwesto ko? Malamang, matagal ka nang sumuko! Malamang, wala ka ngayon sa kinatatayuan ko!"

"Wala akong pakialam sa lahat ng hirap na naranasan mo, pwede ba?!" Hope continued to go hysterical, muli siyang aatake sana sa akin pero napigilan siya ni Jarren. This time, Jarren's grasp is too firm for her to flee from him, "h'wag kang ma-drama dahil deserved mo naman lahat ng paghihirap sa mundo! At hindi ako titigil hangga't hindi ka bumabagsak! Dahil ang mga katulad mang-aagaw, walang lugar sa showbiz--"

I cut her off with a sarcastic laugh, "mang-aagaw? Anong aagawin ko sa 'yo kung in the very first place, wala namang sa 'yo? Tanga ka?"

Her jaw clenched, and her eyes are raging, "Jarren is mine!"