The Public Stunt

Episode 23: Karma

"What if ginawa lang 'yon ni Hope kasi crush niya rin ako?"

Agad akong sumimangot kay Luhan, gusto ko siyang batukan pero naalala kong baka mabigat lang talaga ang pinagdadaanan ng ekalal kaya sobrang nagiging delulu na. 

"Kung ang Diyos may awa; si Hope, wala. Tandaan mo 'yan, teh."

Napakamot na lang talaga siya ng ulo at saka sumubsob sa manubela. Then I heard his deep sighs and that was the moment I reached for his back and tapped him there to comfort him.

"Pero seryoso ka na ba? Ayaw mo talagang komprontahin natin si Hope tonight? We still have time," I said as I continued to tap his back as if he is a baby.

Nakaunan pa rin ang ulo sa manibela, tiningnan niya ako. May lungkot sa kanyang mga mata, "para saan pa ba? Wala na, eh. Nangyari na. And it's not as if mababago ang lahat kung pupuntahan ko siya at kokomprontahin."

May point naman siya. Actually, ako lang talaga ang nagpupumilit sa kanya kasi umusok talaga ang ilong ko dahil sa mga naging rebelasyon ni JM! 'Di ko kinaya ang bakla! Gusto ko agad siyang sugurin sa bahay nila at sampalin ng pasala-sala hanggang sa ma-injury siya kakailag! Wala na akong pakialam kung super fan ako ng parents niya, mag-so-sorry na lang ako after!

"I fucked up so hard, Fyang," Luhan continued, sadness is evident by the way how audible his breathe that is close enough to sound as sob, "I fucked up real hard. Sinira ko ang career natin pareho... sinira ko ang loveteam natin. Sobra akong nahihiya sa 'yo."

"Nukaba, bakla! 'Wag mo akong isipin kasi wala lang 'to, saka alam ko namang tao ka lang din," I tapped his back again, "alam kong hindi mo ito sinasadya kaya 'wag mo akong alalahanin. This issue will die down sooner or later, we gotta just trust the process..."

"Do you really think it will really die down?"

I swallowed hard. Trying my hardest to be positive dahil sa pagitan naming dalawa, mas kailangan kong maging matatag. We are now at the verge of our peak, I can't let this rare chance to slip away from our grasp... I have to be the stronger one for our career.

"Yes, it will die down soon. Hanggang sa magugulat na lang tayo, hindi na maalala ng mga tao ang issue mo," I smiled at him.

...or, so I thought?

* * *

A few weeks went in a blur. Pinatigil ng management ang mga schedule shoot namin for our new teleserye. As in in just a flip of a hand, nawala na ang mga events na supposedly ay magkasama kami ni Luhan. Moments after moments, Luhan's name started to exit the picture up until ako na lang nang ako ang uma-attend sa mga events naming dalawa.

Hindi na kasi talaga tumigil ang issue ni Luhan. Lumaki pa ito nang lumaki dahil sa mga statements ni Hope sa media, she said she felt harrassed and embarrased. She earned sympathy from the public and Luhan earned more bashing because of it. Na-stress ang mga managers namin sa kanya. But above all, the media's eye is massively centered at my opinion. Up until now kasi, nananatili akong tahimik tungkol sa issue.

"Ma'am Fyang, saan ko po ito ilalagay?" Kiwi suddenly mumbled once she entered the dressing room.

"Diyan na lang, bakla," pagtuturo ko sa sofa gamit ang nguso ko.

"Okay ka lang po ba, Ma'am? Mukha ka pong stressed na tinubuan ng mukha ng tao..."

"Kaloka talaga ang choices of words mo!" I laughed and I stared at her, "pero keri lang!" I tried hard to smile wide, "kasi inaalagaan mo ako nang maayos kaya keri lang sa akin ang lahat!"

"Talaga po?" She beamed with a contagious smile. Tumango ako sa kanya at lalo siyang ngumiti.

Pero pareho kaming natigilan nang may kumatok mula sa pinto. Agad na nagpunta si Kiwi sa pintuan para pagbuksan iyong kumatok. And I swallowed hard the moment I saw Jarren from there. I squinted my eyes at him and secretly gestured that Kiwi might have a wrong impression because of his sudden visit!