រីករាយក្នុងការអាន
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីតែម៉ោង10ហើយទើបជុងវ៉ុនកម្រើកខ្លួនភ្ញាក់គេបើកភ្នែកមកក៏ឃើញខ្លួននៅដេកលើទ្រូងនាយបាត់ហើយ សំខាន់អាបុិនោះយប់មិញសម្អាតខ្លួនឲ្យប្រពន្ធហើយតែអត់ស្លៀកខោអាវឲ្យគ្នាសោះ
ខ្លួនជុងវ៉ុនពេលនេះគឺនៅននោលគកនៅឡើយបានភួយដណ្ដប់ទេកុំអីបង្ហាញជំនាងបន្ទប់ឃើញអស់
"ភ្ញាក់ហើយ"ជេយ៍ភ្ញាក់មកដែរក៏ឃើញប្រពន្ធខ្លួនសម្លឹងមុខនាយម៉ក់ៗ
"ឈប់ខឹងបងហើយឬនៅ"ជេយ៍សួរបន្ថែមពេលឃើញជុងវ៉ុននៅតែមើលមុខនាយ
"កើតអីបានមើលមុខបងហើយមិននិយាយបែបនេះ"ជេយ៍ពេលគឹមិនតបចឹងនាយចង់ភ័យជាពិសេសនៅដក់ទឹកភ្នែកក្នុងប្រឡងភ្នែកជុងវ៉ុនទៀត
"អូនចុកពោះ.."ទម្រាំដាច់ចិត្តនិយាយទៅនាយវិញមកពីគេចុកពោះបានមិននិយាយអត់កម្លាំងនឹងតបសោះ
"អូនមិនប្រាប់បងពីដំបូងមក"ជេយ៍ថាឲ្យទាំងបារម្ភបើចុកមិនប្រាប់មកសុខចិត្តទ្រាំតែភ្លេចទៅថាក្មេងនេះពូកែទ្រាំប៉ុណ្ណា បើគេមិនពូកកែទ្រាំគេរត់ចោលនាយយូរហើយមិនទ្រាំចរឹកនាយទេ ពេលនេះជេយ៍ក៏ច្បាស់នឹងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងដែរគេស្រលាញ់ក្មេងនេះខ្លាំងគេស្រលាញ់យូរហើយតែគេមិនយល់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងតែពេលនេះយល់ហើយ
"ហឹក អូនចុកពោះណាស់....បងកុំស្ដីឲ្យអូន...អ្ហឹក...មកពីបងនឹងយកវាដាក់ក្នុងខ្លួនអូនបានជាវាចុកបែបនេះហឹកៗ"ជុងវ៉ុនយំហូរ អាធ្វើឲ្យគេឈឺហើយស្ដីឲ្យទៀតបើនាយមិនធ្វើគេក៏មិនឈឺចឹងដែរពោះគេពេលនេះចុកខ្លាំងណាស់
"អា៎ បងសុំទោសៗឈប់យំណា៎"ជេយ៍យកភួយរុំខ្លួនតូចនោះហើយចាប់លើកពរគេរលាក់ដូចកូនក្មេងដើម្បីលួងឲ្យគេឈប់យំ
"មិនឲ្យបងធ្វើវាទៀតទេ អ្ហឹកៗ"ជុងវ៉ុនប្រាប់នាយគេដាច់ខាតមិនឲ្យធ្វើវាទេ
"បានៗបងឈប់ហើយ បាត់យំទៅណា៎បងនាំអូនទៅញុាំអី"នេះណាពីយប់លួងជុងវ៉ុនតែលួងបោកកូនគេសុីតែពេលនេះលួងក្មេងនេះឲ្យឈប់យំដោយការនាំទៅញុាំអាហារគិតទៅនាយបុិនប្រសព្វក្នុងការលួងមែនតើសបានគ្រប់កាល:ទេស:
(ណាគេបុិនងរអីអាចទៅរកជេយ៍បានគាត់បុិនលួង)
YOU ARE READING
Novel Collection (Season 1)
Short Storyប្រភេទសាច់រឿងខ្លីៗ អាចនឹងមានពាក្យសម្ដីមិនសមរម្យជាច្រើនហាមអ្នកអាយុ18ចូលអានតែបើចូលហើយក៏ដឹងថាមិចដែរអត់ទទួលខុសត្រូវទេណា
