Umut ışığıydı yarin gülüşleri
Cılız yalnızlığımı aydınlatırdı sahil boyu
Elinde hasır şapkası, rüzgara karşı koyan saçları
Türlü günahları kulağıma fısıldardıBen onunla sevdim
Deniz kokusunu, hırçın dalgaları, kumların yakıcılığını
Deniz kabuklarını kolye yaptım göğsüne
Ama en çok ben yakıştım orayaKulübemiz küçüklüğüne nispeten
Kalbimdeki aşk gibi vadilerin genişliğini bahşetti bana
Kaç öğün balık yedim bilmem
Kaybederim diye adımımı atamadım kumsaldanDeniz fenerlerinin parıltısını kıskandığı gözleri,
Yakamozların ah ettiği parlak teni,
Nilüferlerin nefretini kazanan mis kokusu
Okyanusların sonsuzluğunu bağışladı banaBasit değildi üzerine basılan kumlar,
Öylesine değildi kucaklanan güneş,
Değersiz değildi bir okyanus su
Ben tek bir insanda hepsine sarılırken...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kirpiklerinden Kuşlar Uçurdum
PoetryGönül kuşu uçmuşsa, kalemi titretmek düşer parmak uçlarına.