Masumiyetin cenazesi bir külle aktı yanaklarından
Gökyüzüne yükseldi sessiz kopan tüm hıçkırıklardan
Gri bir duman kapladı parmaklarındaki ormanı en koyusundan
Koku öyle acıydı ki göz yaşları arttı hiç duraksamadan
Şehrin rögarı emdi yine uğursuz ne var ne yoksa ardından
Gece soluk soluğa, simsiyah bir ter boşaldı asfaltın soğuğundan
Gömülmek belki son çareydi koparılıp giden sarı sayfalardan
Heyhat...
Kabul olunmadı hiçbir dua kopup gelse de o kör vicdandan
Vicdan...
Son beste kulaklarda çınlayan...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kirpiklerinden Kuşlar Uçurdum
PuisiGönül kuşu uçmuşsa, kalemi titretmek düşer parmak uçlarına.