Kirpiklerinden Kuşlar Uçurdum

...

Masumiyetin cenazesi bir külle aktı yanaklarından

Gökyüzüne yükseldi sessiz kopan tüm hıçkırıklardan

Gri bir duman kapladı parmaklarındaki ormanı en koyusundan

Koku öyle acıydı ki göz yaşları arttı hiç duraksamadan

Şehrin rögarı emdi yine uğursuz ne var ne yoksa ardından

Gece soluk soluğa, simsiyah bir ter boşaldı asfaltın soğuğundan

Gömülmek belki son çareydi koparılıp giden sarı sayfalardan

Heyhat...

Kabul olunmadı hiçbir dua kopup gelse de o kör vicdandan

Vicdan...

Son beste kulaklarda çınlayan...