volcano disaster een jaar later.

winkelen.

Na een paar weken begon Edward een beetje te kalmeren en werd het rustiger. Alice en ik ging winkelen en met haar in de buurt was ik wat rustiger. Er toeterde een auto en ik keek naar buiten. Het was Alice. Ik pakte mijn jas en kleine tas, liep naar buiten, deed alles op slot en we vetrokken. We gingen zo ver dat Edward de gedachten van Alice niet kon horen. Dus konden we over van alles praten . Alice wist dat ik moeilijk was met schoenen, dus namen we de tijd. Aan het einde van de dag hadden we allebei nieuwe schoenen en natuurlijk ook kleren. Ik had dorst gekregen, dus gingen we op een terrasje zitten en wat drinken. 'Bella?' 'Ja?' 'Ben je moe?' 'Ja, een beetje, geen zorgen, zo snel gaat het niet. Gewoon moe door een hele dag winkelen.' 'Oké.'

De serveerster kwam aan met mijn drinken en ik had best dorst. Ik had voor de verandering thee besteld omdat ik het koud had. Het was lekker warm, en de warmte vulde mijn lichaam. 'Die thee doet je goed.' 'Ja.' Alice wilde nog een winkel bezoeken en dan gingen we alweer naar huis. Het bleek een winkel te zijn met veel sieraden. Hoewel ik er niet echt van hield, keken Alice en ik onze ogen uit. 'Ga je het binnenkort vertellen, meid?' 'Ik zal wel moeten, maar ben bang voor hoe iedereen gaat reageren. Waarschijnlijk schrikken ze behoorlijk.' 'Die kans is groot.' 'Ik weet niet hoelang het nu nog duurt. Ik wil gewoon nog genieten van de tijd die ik nu nog heb met jullie.' Toen viel ik stil, maar met Alice zou ik beter moeten weten. 'Waarom daar, meid?' 'Omdat een heel speciale plek is voor Edward en mij. Alleen ben ik bang dat ie er daarna niet meer durft te komen. Omdat ik dan nog steeds daar ben.' 'We zullen wel zien, desnoods helpen we hem over de angst heen.' 'Dat zou ik fijn vinden.'

We winkelden verder en praatten er niet meer over. De dag was er te mooi voor. Toen we weer naar huis reden, kletsen we over de dag. Er stak geen nieuwe sneeuwstorm op en daar was ik blij mee. 'Maar hoe komt het nu dat je het koud had laatst?' 'Geen idee. Dat was echt raar.' 'Ja, inderdaad.' Toen zagen we een paar verdachte mannen in een zwart busje naar de bergen rijden. 'Waar gaan die heen?' 'Geen idee. Probeer eens te zien.' Een van hen keek onze kant op en Alice concentreerde zich op hem.

Een minuut later keek ze bezorgd naar hen en stampte het gaspedaal in. 'Wat is er?' 'We moeten hier weg en Charlie bellen. Ik rijd jij belt.' 'Is goed, maar waarom? En wat moet ik dan zeggen?' 'Hmm je hebt een punt. We rijden naar mijn familie toe en bespreken we het.' Ze ging nog harder rijden en binnen een half uur waren we bij de Cullens. Ik snapte er weinig van, dus kon ik weinig uitleggen. 'We mogen even niet gaan jagen,' zei Alice dringend. 'Waarom niet?' vroeg Emmett. En het was duidelijk waarom hij het vroeg. 'We hebben net twee verdachte personen gezien onderweg hierheen. Ze reden richting de bergen.'