volcano disaster een jaar later.

op bezoek.

Bella pov

Het was een week later en Alice kwam me ophalen om op bezoek te gaan. Ik was aarzelend. Rosalie en ik konden nooit goed met elkaar overweg.
'Het zal wel goed komen, Bella.'
'Ik ga eerst wel bij Edward kijken. Dan zien we later wel of ik langs kan komen.'
'Vast wel, meisje. Emmett is gek op je.'
'Da's waar.'
We kwamen aan en stapten uit en ik liep naar binnen. Iedereen zag hoe ik aarzelde en ze kwamen naar me toe.
'Hoe is het met hen?'
'Nu weer iets beter.'
'Mooi.'
'Maar nog steeds ziek.'
'Ja.'
'Was je erg geschrokken van de week?'
Ik sloeg mijn ogen neer.
'Ik zal tegen Edward zeggen dat je er bent.'
Ik keek naar boven, omdat ik wist dat Rosalie daar ook was.
'Ze doet niks Bella. Kom maar.'
Aarzelend liep ik met Alice mee naar Edwards kamer.
'Is het niet te snel?'
'Nee, hij zal blij zijn je te zien. Hij mist je.'
Ik glimlachte.
'Ik hem ook.'
'Bella?' hoorde ik aan de andere kant van de deur. Voorzichtig opende ik de deur en zachtjes liep ik naar binnen.
'Wat is er?' vroeg hij toen ie mijn aarzeling zag.
'Ik ben vorige keer heel erg geschrokken toen ik wegging.'
'Ah meid toch, kom hier.'
Ik klom voorzichtig op bed en ging tegen hem aan liggen. Ik hoorde de gedachten van mijn zussen en broers beneden.
'Ze doet niks, meisje.'
Ik sloeg mijn armen om hem heen en hij de zijne ook om mij. We zaten zo een tijdje tot ik kalmeerde en hem aankeek.
'Wat?'
'Niks, ik ben gewoon blij dat het een beetje beter gaat.'
'Was je echt bang?'
'Ja.'
'Meisje toch.'
'Ik stel me toch niet aan he?'
'Nee, ik snap het wel. Mooi liedje trouwens.'
We hoorden Emmett hoesten en ik kroop ineen.
'Alles komt wel goed, Bella, geen zorgen.'
'Ik vind het verschrikkelijk dat dit jullie is overkomen.'
'Je kijkt naar ons op, dat weet ik.'
Toen viel ie stil.
'Wat is er?'
'Emmett wil je graag zien. Wil je dat?'
Ik knikte, maar met angst in mijn ogen.
'Het is goed, meisje.'
Toen stond Alice in de deuropening.
'En Rosalie dan? Wij tweeën, dat mengt niet.'
'Ze doet niks, meid, sssh. Kom maar.'
Ik omhelsde hem nog even en kuste hem en liep toen met Alice naar Emmett toe.

Ik bleef aarzelend staan bij zijn kamer, want ik hoorde Rosalie binnen.
'Ik kom anders later wel terug.'
'Nee, nee, kom.'
'Kom maar,' hoorden we van achter de deur. Voorzichtig deed ik de deur open en bleef staan.
'Hoi.'
'Kom maar meisje,' zei, tot mijn grote verbazing, Rosalie. Ik liep aarzelend naar hen toe en ging zitten. Dit was moeilijker dan met Edward, dat was duidelijk te voelen.
'Was je de vorige keer zo hard geschrokken, Bella?'
'Ja.'
'We hoorden je wel toen, je klonk inderdaad behoorlijk overstuur.'
'Ik heb het nog nooit meegemaakt, dus schrok ik.'
'Dat geeft niet. Heb je van je vader al iets gehoord van de daders?'
'Nee. Ze pakken ze wel, mijn vader zit er bovenop.'
'Mooi. Hoe is het met Edward?'
'Het gaat. Ik heb je trouwens gehoord, toen ik vast zat.'
'Oh, echt?'
'Ja.'
'Ik wist niet dat het zover reikte.'
'Moet ik gaan?' vroeg ik zag dat ie het moeilijk kreeg.
'Nee, nee, blijf maar. Dat zal de komende tijd niet veranderen, helaas.'
'Misschien minder praten. Het is jammer dat jullie geen water kunnen drinken, helpt bij ons altijd goed.'
'Ja.'
We hoorden sirenes.
'Dat is Charlie. Vraag me af waarom ie zo'n haast heeft.'
'Misschien zijn ze de ouders op het spoor.'
'Misschien.'
Ik viel stil en keek naar buiten.
'Bella? Wat is er?'
'Ik moet jullie waarschijnlijk iets vertellen en dat is heel moeilijk.'
'Wat dan?'
'Nee, nee, nu niet. Jullie moeten eerst helemaal hersteld zijn.'

Een paar uur later was ik weer thuis en ik niesde flink.
'Gezondheid,' hoorde ik Charlie zeggen.
'Dank je.'
Hij kwam binnen en keek me bezorgd aan.
'Wat is er, papa?'
'Ga even zitten.'
Ik ging op mijn bed zitten en snoot intussen mijn neus.
'Weet je een tijdje geleden die verdachte jongens?'
'Ja.'
'De explosie?'
'Ja.'
'Ik zag vanmiddag auto's rijden toen ik bij de Cullens was.'
'Ja.'
Het was een tijdje stil.
'Wat wil je nu zeggen, pap?'
Hij zuchtte.
'De reden dat we met volle sirene door de stad reden, was omdat we gehoord hadden dat die jongens het op een nieuwe pijpleiding hadden gemunt.'
'Zijn er meer dan?'
'Ja, er lopen verschillende door de bergen.'
Mijn adem stokte.
'En hebben jullie hen tegengehouden?'
'Ja, net op tijd.'
'Hebben jullie hen kunnen aanhouden?'
'Ja, ze zitten nu vast.'
'Goddank.'
Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen.
'Bella, is er wat? Behalve wat ik verteld heb.'
Ik zuchtte ook diep.
'Toen die brand ontstond, waren de Cullens in het bos. Emmett en Edward zijn nu ziek door de rook.'
Ik keek op en zag dat, ondanks dat ie Edward niet mocht, toch geschrokken was.
'Hoe is het met hen?'
'Het gaat. Het zal wel even duren voor ze weer hersteld zijn.'
'Maar zullen ze het halen?'
'Ja, maar het gaat tijd kosten.'
Hij moet iets in me ogen gezien hebben, want hij trok me tegen zich aan. Normaal deed ie dat nooit, maar het was een angstige tijd geweest en we waren denk ik allebei gewoon heel erg opgelucht.
'Gaat het weer een beetje?' vroeg Charlie na een tijdje.
'Ja, het gaat wel weer.'
'Oké, mooi.'
Hij ging weer naar beneden toe en ik sms'te Alice met het goede nieuw